02-อาชีพอีหนู (2/2)
1198 คำ
จริงๆ พี่วุ้นถือว่าเป็นคนคอยหาลูกค้าให้กับคนในสังกัดเลยก็ว่าได้ บลูไม่รู้หรอกว่าคนที่อยู่ในสังกัดน่ะมีกี่คน เขามาทำงานตรงนี้เพราะชอบการมีเซ็กซ์กับผู้ชายหล่อๆ แต่ไม่ใช่ว่าจะเป็นใครก็ได้ ดังนั้นลูกค้าของบลูมักจะรีเควสต์เขามาเองโดยผ่านพี่วุ้นก่อนในขั้นตอนแรก เมื่อพี่วุ้นคัดหน้าตาและเช็กแล้วว่าเขาจะไม่ไปเป็นมือที่สามแน่นอน จากนั้นพี่วุ้นจะส่งรูปและสิ่งที่ลูกค้าต้องการมาให้เขาเลือกอีกทีว่าจะรับงานหรือเปล่า
“บลูเที่ยงนี้ติดลูกค้าเปล่า?”
ไม่รู้ว่ายาหยีกับจุนหยุดฟาดฟันริมฝีปากกันตั้งแต่เมื่อไหร่ บลูละสายตาจากจอไอแพดตรงหน้าขึ้นมามองเพื่อนสนิททั้งสองคน เขาหยุดคิดประมาณห้าวินาที ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ตอนเที่ยงมีไปกินข้าวกับลูกค้า”
“เย็ดด้วยไหม?”
“แค่กินข้าวๆ แล้วบ่ายสองมีไปดูหนังต่อ ส่วนสองทุ่มไปเป็นเพื่อนดูคอนเสิร์ต”
“อันนี้ลูกค้าคนเดียว?”
“สาม”
“สวยเกินนน งานเยอะสมศักดิ์ศรีตัวท็อปของเจ๊วุ้น ทำงานเหมือนเป็นหนี้”
จุนว่าไม่จริงจังนัก ซึ่งมียาหยีพยักหน้าเห็นด้วย เดิมทีตอนที่บลูก้าวขาเข้าวงการนี้ เขาต้องการแค่เซ็กซ์เท่านั้นเอง แต่บางทีมันก็เบื่อ เลยรับงานอย่างอื่นด้วย แล้วไอ้การไปเป็นเพื่อนลูกค้าทำนู่นทำนี่ที่ไม่ใช่เรื่องบนเตียงก็สนุกดีเหมือนกัน บางคนเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ต้องการแค่เพื่อนคุยระบายเรื่องธุรกิจเท่านั้น ไม่ได้เกินเลยไปถึงขั้นอื่น
มันก็สนุกดีไง ได้เงินมากินขนมขำๆ ด้วย
“ขึ้นตึกกันๆ ใกล้ถึงเวลาแล้ว”
จุนก้มมองสมาร์ตวอตช์ที่ข้อมือ ก่อนจะรีบโกยของบนโต๊ะขึ้นมาถือ เราเตรียมจะขึ้นตึก ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงกรี๊ดของยาหยี
“กรี๊ดด 52Hz ลงรูปๆ”
หญิงสาวเพียงคนเดียวดีดดิ้นไปมา ก่อนจะยื่นไอโฟนรุ่นล่าสุดมาตรงหน้า บนหน้าจอปรากฏบัญชีออฟฟิเชียลของไอดอลบอยกรุ๊ปวงหนึ่งซึ่งกำลังมาแรงในตอนนี้ เรียกได้ว่าดังเปรี้ยงปร้างจนหยุดไม่อยู่ ทัวร์คอนเสิร์ตทั่วโลก และกำลังจะมีคอนเสิร์ตใหญ่ซึ่งจัดในสนามกีฬากลางแจ้งที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย
“อัลบั้มใหม่แน่นอน!”
ดวงตาสีน้ำตาลของบลูจ้องมองรูปในโทรศัพท์ของยาหยี ก่อนจะยกยิ้มมุมปากน้อยๆ คิดว่าเดี๋ยวเขาเองก็คงต้องตามไปกดไลก์ย้อนหลัง บลูมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงกลาง มันเป็นตำแหน่งหัวหน้าวง
เขายิ้ม และยิ้มอยู่แบบนั้นแม้ว่าจะถูกจุนดึงมือให้ขึ้นตึกเรียนแล้วก็ตาม
รับจ้างเป็นอีหนูมันไม่ง่าย ไม่ง่ายเลยจริงๆ
แม้ว่าจุดเริ่มต้นจะเกิดจากความสนุก แต่ตอนนี้บลูกำลังจะตาย เขาสับรางยิ่งกว่าพวกมีชู้เสียอีก ไม่สิ เพราะการเดินทางในกรุงเทพมันเฮงซวยต่างหาก กว่าจะเสร็จจากลูกค้าคนนี้ไปลูกค้าคนนู้นก็ทำเอาบลูหัวหมุน เขาแทบไม่มีเวลาพักหายใจ ในตอนที่ดูหนังกับลูกค้าคนที่สองเลยเผลอหลับทั้งที่อีกฝ่ายเอามือเขาไปกุมไว้จนหนังจบเรื่อง
และตอนนี้บลูกำลังอยู่กับลูกค้าคนสุดท้ายของวันนี้ อย่างที่บอกไปว่าของดรับบริการเรื่องบนเตียงสักสัปดาห์
“ในฮอลล์อาจจะหนาว หนูเอาเสื้อพี่คลุมไว้นะคะ”
มันเป็นคอนเสิร์ตสากลของนักร้องต่างชาติที่บลูเองก็ฟังเพลงเขาบ่อยๆ แต่ไม่ได้ตามงานเลยไม่รู้ข่าวว่าเขามาจัดคอนเสิร์ตที่ไทย มารู้ก็ตอนที่พี่ปอร์เช่ยื่นบัตรให้นี่แหละ
…ลูกค้าคนสุดท้ายของวันนี้คือพี่ปอร์เช่เอง
เพราะบลูไม่รับของ อีกฝ่ายเลยไปตื๊อกับพี่วุ้นว่าขอจ้างเขามาเป็นเพื่อนดูคอนเสิร์ต ไอ้ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับพี่เช่อยู่แล้ว เลยรับๆ ไป คนนี้เขาให้เงินหนัก แม้ไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน แต่ถ้าพี่ผู้ชายเขาเต็มใจให้แบบนี้ แล้วเราจะปฏิเสธไปทำไมล่ะ
“วันนี้แต่งตัวน่ารักจัง”
พี่เช่หรือปอร์เช่ออกปากชมบลูไม่หยุด อีกฝ่ายตัวสูงกว่าเขามาก จึงทำให้หัวของบลูอยู่ใต้ปลายคางคนข้างกายเท่านั้น วันนี้พี่เช่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวซึ่งบริเวณเหนืออกซ้ายมีชื่อแบรนด์ของเสื้อปักอยู่ และท่อนล่างสวมเป็นกางเกงยีนสีซีดกับรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่ละครึ่งล้าน
ส่วนบลูไม่ได้แต่งอะไรมากมาย เขาสวมเสื้อยืดสีดำคอกว้างและกางเกงยีนสีขาว ทั้งที่ไม่ได้แต่งจัดเต็ม แต่พี่ผู้ชายก็ยังชมว่าแต่งตัวน่ารัก
ท่อนแขนแกร่งโอบไหล่บลูเอาไว้หลวมๆ ยามเข้ามาในฮอลล์จัดแสดงคอนเสิร์ต เราเดินไปยังที่นั่งตามหน้าบัตร อากาศข้างในค่อนข้างเย็น บลูนั่งลงข้างพี่เช่ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเอาแจ็กเกตมาคลุมไหล่ให้
“คืนนี้นอนกับพี่ได้ไหมคะ”
เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยกระซิบข้างใบหูกัน และบลูทำเพียงช้อนดวงตากลมโตขึ้นสบกับคนตัวสูงกว่า
“ช่วงนี้บลูงดบริการบนเตียงค่ะ”
“แย่จัง คืนนี้พี่อยากกอดน้องบลู”
“จองคิวกับพี่วุ้นได้เลยค่ะ”
ชายหนุ่มทำหน้าเสียดายเมื่อคนน้องปฏิเสธกันอ้อมๆ ปอร์เช่ขอสารภาพตามตรงว่าชอบน้องบลูมาก ใบหน้าสวยหวาน ตัวเล็ก ตาโต ยิ้มสวย ปากนิดจมูกหน่อย ทุกอย่างมันรวมกันเป็นความสวย เซ็กซ์ของน้องก็ดีมากด้วย ทำเอาเขาไม่อยากปล่อยให้ใครได้สัมผัสร่างกายนี้นอกจากตน
“ให้พี่เลี้ยงหนูไม่ได้เหรอคะ หนูจะเอาเท่าไหร่ กี่ล้านพี่ก็พร้อมจ่าย นะ มาเป็นเด็กพี่เถอะนะ”
บลูอยากจะบอกพี่เช่ว่าเขาไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน ไม่ต้องมาเลี้ยงเขาหรอก อีกอย่างเลยนะ
เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เช่นอกจากลูกค้าคนหนึ่งเท่านั้น
“เราเคยคุยกันแล้วนี่คะ”
นอกจากพี่วุ้นที่ย้ำเรื่องกฎต่างๆ ที่บลูตั้งไว้แล้ว สำหรับลูกค้าแบบพี่เช่ บลูก็บอกย้ำไปอีกไม่รู้กี่หน ถ้าพี่เช่ยังเป็นแบบนี้ เขาคงต้องแบล็กลิสต์อีกฝ่ายแล้วล่ะ
“ก็ได้ค่ะ พี่ยอมแพ้”
ปอร์เช่ยกมือขึ้นยอมแพ้ เด็กคนนี้ไม่ยอมกันง่ายๆ ถ้าเขายังรั้น น้องอาจไม่มาบริการเขาอีก
แสงไฟในฮอลล์เริ่มดับลงซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่บริเวณเวทีคอนเสิร์ตเริ่มฉาย VCR เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มรอบทิศทาง เสียงดนตรีดังขึ้น และในตอนนั้นเองที่มือของเขาถูกคว้าไปกุมเอาไว้
เอาน่า คอนเสิร์ตจบก็เท่ากับว่าวันนี้งานสิ้นสุดแล้ว
สู้ๆ
- ผู้เขียน
