06-พรหมไม่ลิขิต หนูลิขิตเองค่ะ (2/2)
1308 คำ
ผับ X
เสียงเพลงในจังหวะ EDM ผู้คนอย่างนับจำนวนไม่ได้โยกย้ายร่างกายไปตามเสียงเพลง อีกทั้งแสงสีสาดส่องไปมาในบรรยากาศที่บลูคุ้นเคย ร่างเล็กอยู่ในชุดสีดำสนิท แต่ถึงอย่างนั้นกลับเรียกสายตาคนมองได้ไม่น้อย เครื่องสำอางที่ถูกแต่งแต้มมาอย่างลงตัวราวกับว่าบลูเป็นกระดาษซึ่งถูกจิตรกรมากฝีมือสร้างสรรค์ผลงานชิ้นเอก กางเกงหนังรัดรูปทำให้เห็นสัดส่วนของคนตัวเล็กได้อย่างชัดเจน เสื้อสีดำแขนยาวเองก็ไม่ต่างกัน มันแนบไปกับร่างกายสวยงามของเจ้าวาฬบรูด้าซึ่งกำลังแหวกว่ายในทะเลแห่งแสงสี รอยขาดจุดเล็กจุดใหญ่ ทำให้เห็นผิวกายขาวเนียนวับๆ แวมๆ
บลูเหมือนงานศิลปะเดินได้ แม้จะไม่ได้อยู่ท่ามกลางแสงสว่าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสามารถดึงดูดสายตาของใครหลายๆ คนได้เสมอ … เพราะสวย
“ไม่น่ามาพร้อมมึงเลย รู้เลยว่าไอ้คนที่มองๆ มาเนี่ย สายตาไม่ได้ทิ้งที่กูสักนิด”
“มึงก็สวยนะวันนี้”
“แล้วมันสู้ตัวท็อปสังกัดพี่วุ้นได้ไหม”
“เผื่อได้ลูกค้า”
“ขอร้องงง ทำงานเหมือนบ้านเป็นหนี้ แต่บ้านมึงอย่างรวยอะบลู”
ยิ่งเดินเข้ามาลึกมาเท่าไหร่ เสียงเพลงก็ยิ่งดังจนกลบเสียงทุกอย่าง จุนมันส่งข้อความบอกพี่วุ้นว่าถึงแล้ว และพี่กะเทยบอกให้ขึ้นไปชั้นสอง
“ป้าด เปิดโซน vip”
บลูกับจุนเดินขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งมันเป็นโซน vip ข้อดีคือเราไม่ต้องไปเบียดผู้คนที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกในผับ ส่วนข้อเสียก็คือ… การไม่ได้เอาร่างกายไปเบียดกับพี่ผู้ชายที่กำลังส่งสายแพรวพราวมาให้กันนี่ไงล่ะ
“มาจ้า นั่งเลยๆ”
แล้วทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในโซนวีไอพีซึ่งถูกจับจองเอาไว้ เสียงเอ่ยทักทายจากพี่วุ้นก็ดังมาแต่ไกลทั้งที่บลูยังมองไม่เห็นคนพูดด้วยซ้ำ ตรงนี้เสียงไม่ดังเท่าชั้นล่าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องตะโกนคุยกันอยู่ดี บลูก้มหัวให้กับพี่ๆ ทุกคนที่เขารู้จักบ้าง ไม่รู้จักบ้าง ชาว LGBTQ มักเป็นบุคคลที่มีเพื่อนเยอะ ดังนั้นคนที่อยู่ในโซนนี้จึงมีทั้งผู้หญิงและผู้ชายเต็มไปหมด
บลูกะพริบตาปริบๆ เมื่อไหล่ถูกคว้าไปโอบ เขาหันไปมองหน้าคนที่มาแตะต้องตัวกันอย่างกะทันหัน ก่อนจะเลิกคิ้วน้อยๆ เพราะเป็นพี่ปอร์เช่นั่นเอง แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ถ้าพี่ผู้ชายจะอยู่ที่ปาร์ตี้วันเกิดนี้ด้วย
“หนูมานั่งกับพี่นะคะ”
จุนมันวิ่งไปนั่งกับแก๊งพี่วุ้นแล้ว บลูจึงพยักหน้าตอบรับคนตัวสูงเบาๆ วันนี้พี่เช่ก็ยังหล่อเหมือนเดิม เขาเคยบอกไปแล้วใช่ไหมว่าในบรรดาลูกค้าทั้งหมดพี่เช่หล่อที่สุด แต่ถ้าหากว่านับพี่หมาป่าเป็นลูกค้า ตำแหน่งของพี่เช่ก็ไม่ใช่ที่สุดอีกต่อไป
เขาถูกพามานั่งยังที่ว่างซึ่งก่อนหน้านี้คงจะเป็นที่นั่งของพี่ปอร์เช่ ชายหนุ่มดึงบลูนั่งลงข้างกันจนขาแทบจะเกยตักแกร่งอยู่แล้ว วงแขนแข็งแรงพาดอยู่ที่เก้าอี้ข้างหลังคนตัวเล็ก ซึ่งในสายตาคนอื่นคงดูเหมือนพี่ผู้ชายนั่งโอบบลูเอาไว้ ท่าทีแสดงความเป็นเจ้าของแบบนี้ ถ้าเป็นเวลาปกติโดยที่ไม่ใช่เวลางานบลูคงชักสีหน้าใส่ไปแล้ว ทว่าตอนนี้เขาอยู่ในปาร์ตี้วันเกิดเพื่อนพี่วุ้น บลูไม่อยากทำให้บรรยากาศเสีย เลยปล่อยเลยตามเลย
“ตัวหอมจังเลยค่ะ คืนนี้คิวว่างไหมคะคนสวย”
“วันนี้หนูไม่รับลูกค้าค่ะ”
ปลายจมูกโด่งดอมดมหัวไหล่ของคนตัวเล็กกว่า ปอร์เช่คำรามในลำคอเล็กน้อยเพราะคนสวยข้างกายเขาตัวหอมมากจริงๆ ดวงตาคมเหลือบมองเสี้ยวหน้าหวานที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งมันก็ยิ่งอยากได้มาเป็นของตน บลูเหมือนแมวคุณหนูหยิ่งๆ แต่ก็ใช่ว่าจะเข้าถึงได้ยาก แม้น้องจะทำงานขายบริการ แต่เขารู้ว่ายัยแมวตัวนี้ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินเลยแม้แต่น้อย
บลูนั่งนิ่งๆ ปล่อยให้ปอร์เช่หาเศษหาเลยเล็กๆ น้อยๆ จากร่างกายของเขา พอถึงเที่ยงคืนก็มีเป่าเค้กให้พอเป็นพิธี จากนั้นน้ำเมาล้วนๆ แล้วยิ่งมีแอลกอฮอล์บวกกับแสงสีและเพลงในผับ มันก็ยิ่งทำให้หลายคนปลดปล่อยความต้องการของร่างกายออกมาอย่างไร้การควบคุม ไปว่าจะเป็นพี่วุ้นลุกขึ้นเต้นอย่างสุดเหวี่ยง หรือจะเป็นพี่ผู้หญิงตรงนั้นที่รั้งลำคอพี่ผู้หญิงอีกคนเข้ามาจูบ หรือจะเป็นไอ้จุนที่ย่องออกไปหาผู้ชาย
ยิ่งดึกก็ยิ่งต้องดูแลตัวเอง เพราะคงไม่มีใครมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนไปดูแลคนอื่นหรอก คนข้างกายบลูเองก็เมาไม่น้อยเหมือนกัน มือปลาหมึกถึงได้สอดเข้ามาลูบไล้เอวบางๆ ของเขา
“อื้อ มือซนแล้วนะคะพี่เช่”
“พี่อยากกอดหนูมากๆ เลย”
บลูขืนตัวออกจากคนที่เคล้นเอวกันแรงๆ กายบางสะบัดคนอายุเยอะกว่าออก ก่อนจะทำทีเป็นขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
เขาไม่ได้รังเกียจสัมผัสจากพี่เช่หรอก แค่รู้สึกรำคาญเท่านั้นเพราะมันไม่ใช่เวลารับลูกค้าของเขา มันเป็นเวลาที่เขาได้ใช้ชีวิตของตัวเองในอีกพาร์ตหนึ่ง
เรียวขาสวยภายใต้กางเกงหนังรัดรูปเดินลัดเลาะเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ เพราะเป็นสถานบันเทิงสินะ คนถึงได้เยอะแบบนี้ บลูเดินเบียดคนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงห้องน้ำเสียที มันเป็นห้องน้ำซึ่งอยู่ในชั้นสองนี่แหละ แต่เดินออกมาไกลหน่อย และตรงนี้คนค่อนข้างน้อย
“อ้ะ ขอโทษค่ะ”
คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ เพราะในวินาทีที่กำลังจะก้าวขาเข้าไปในห้องน้ำชาย ดันมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินสวนออกมาเสียก่อน เกือบจะชนกันอยู่แล้ว
แต่ว่านะ… ทำไมผู้หญิงถึงมาเข้าห้องน้ำผู้ชายกันล่ะ?
อีกฝ่ายเพียงแค่เอ่ยขอโทษแล้วรีบสาวเท้าเดินจากไป บลูส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“…”
พวกคุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม?
“พี่ภู”
หรือความจริงแล้วเรื่องพรหมลิขิตมันก็เป็นเพียงความเชื่องมงาย
“บลู?”
“จำกันได้แสดงว่ามีใจนะคะ”
คงไม่ต้องเดาแล้วมั้งว่าผู้หญิงที่เดินออกไปเมื่อกี้มาทำอะไรที่ห้องน้ำชาย เพราะหลักฐานคือรอยลิปสติกจางๆบริเวณลำคอหนาของพี่ผู้ชายตรงหน้านี่ไง บลูไม่ได้ตั้งใจมองหรอกนะ แต่พี่ท่านเล่นใส่เชิ้ตดำซ้ำยังปลดกระดุมทุกเม็ดแบบนั้น
บลูสาวเท้าเข้าไปหาคนตัวสูงกว่าด้วยจังหวะเชื่องช้า ด้วยขนาดของส่วนสูงที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด จึงทำให้พิภูต้องหลุบตามองคนตัวเล็กตรงหน้า
มือขาวยกขึ้นวางลงบนแผ่นอกกว้างอย่างไม่เกรงกลัวสายตาดุๆ ก่อนที่บลูจะใช้นิ้วถูรอยลิปสติกนั้น แล้วช้อนดวงตาขึ้นมองชายหนุ่มร่างสูงด้วยสายตาเจือแววตำหนิ
“ชิ หนูไม่อยากจูบต่อคนอื่นเลยอะ”
น้ำเสียงเง้างอนมาพร้อมกับริมฝีปากสวยที่กดจูบลงยังแผ่นอกกว้างตรงรอยลิปสติกแล้วแช่ค้างไว้
พิภูมองการกระทำนั้นพร้อมกับขบกรามแน่น เขามองเด็กขี้ยั่วที่จูบอกกันอย่างถือดี ไม่คิดว่าจะมาเจออีกฝ่ายที่นี่ด้วยซ้ำ
“พี่หมาป่ารู้ไหมว่ามันไม่ใช่พรหมลิขิตหรอกนะ”
“…”
“แต่หนูลิขิตเองต่างหากล่ะ คืนนี้พี่ไม่รอดแน่!”
- ผู้เขียน
