วงแขนกว้างรวบแฟนตัวน้อยเข้าสู่อ้อมกอดทันทีที่บลูเข้ามาในรถ เขากดจูบลงยังกลุ่มผมนุ่ม ลูบแผ่นหลังของคนที่สะอื้นไห้เบาๆ พิภูรู้ว่าวันนี้น้องมาหาใคร เป็นเขาเองนั่นแหละที่อาสาขับรถมาให้ และนั่งรออยู่ในรถอย่างสงบเสงี่ยม บลูกับใครคนนั้นรู้จักกันก่อนที่คนตัวเล็กจะรู้จักเขาด้วยซ้ำ กับความสัมผัสบางอย่างมันก็ซับซ้อนกว่าที่เราคิด
บลูเคยบอกว่าปอร์เช่เป็นลูกค้าที่จ้างบลูบ่อยที่สุด ไม่ใช่แค่ทำเรื่องอย่างว่า แต่บางทีก็แค่จ้างให้บลูไปดูหนังหรือทานข้าวด้วยกัน เพื่อที่น้องจะได้ไม่ต้องไปรับงานคนอื่น เรื่องราวระหว่างบลูกับอีกคนมันเยอะกว่าที่เขาคิด มันคงมีความทรงจำดีๆ มากมาย และเขาพร้อมให้พื้นที่ตรงนั้น
พิภูไม่รู้หรอกว่าคนทั้งคู่คุยอะไรกันบ้างเพราะเขานั่งรอที่รถ แต่เห็นปอร์เช่เดินมาส่งบลูที่ร้านจอดรถ แล้วเขาก็เห็นว่าคนน้องตาแดงๆ เหมือนคนจะร้องไห้
“ชู่ว ไม่ร้อง”
“เป็นคนสวยนี่เหนื่อยเนอะแด๊ดดี๊”
“ยังจะตลกอยู
