04-ข้าวเคยกินแล้ว แต่พี่หนูยังไม่เคยกินค่ะ (2/2)
1075 คำ
BMW สีเทาแล่นไปบนท้องถนนอย่างไม่เร่งรีบนัก แต่ถึงจะรีบมากแค่ไหนมันก็คงเร็วได้แค่นี้แหละ ทุกคนรู้ดีว่าการจราจรในกรุงเทพเป็นอย่างไร รถหรูราคาหลายสิบหลายร้อยล้านถึงยังไงก็ติดแหง็กคู่กับรถราคาหลักแสนอยู่ดี
ดวงตาสีน้ำตาลลอบมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาที่จ้องมองถนนตรงหน้าอย่างไม่สนใจกัน ทุกทีหากนั่งรถกับลูกค้าบลูไม่เคยน้ำลายบูดแบบนี้เลย หากไม่ถูกจับขาจับมือ ก็ถูกชวนคุยไปเรื่อย
แต่พิภูนั่งเงียบมาตั้งแต่ออกจากบ้าน เพลงก็ไม่เปิด อีกทั้งยังไม่หันมามองกันสักนิด
“พี่ภูรังเกียจอาชีพหนูเหรอคะ”
พิภูละสายตาจากถนนตรงหน้าเพราะไฟจราจรขึ้นสีแดงพอดี เขาหันมามองเด็กตัวเล็กข้างกายพร้อมกับเลิกคิ้วน้อยๆ ใบหน้าสวยไม่ได้เจือกระแสเศร้าเลยสักนิด ดวงตากลมนั้นยังซุกซนเหมือนเดิม ริมฝีปากประดับยิ้มบางๆ
“เปล่า”
“ก็พี่ดูไม่ชอบหนู”
“ไม่ได้ไม่ชอบ”
“แล้วทำไมไม่คุยกับหนูล่ะ หรือเพราะหนูไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วกับคำถามของบลู ตัวเขาเองนั้นไม่เคยเหยียดเพศ อีกอย่างเขาเป็น bisexual เคยมีเซ็กซ์มาแล้วทั้งกับผู้หญิงและผู้ชาย แต่ที่เขาไม่ค่อยคุยกับคนข้างกายเลยคือหนึ่ง ไอ้ไฟเป็นคนจ้างเด็กคนนี้เพื่อแกล้งเขา สอง ในเมื่อไม่ได้รู้จักกัน แต่ต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แล้วจะให้เขาคุยอะไรด้วย
“ไม่ใช่”
ดวงตาคมกริบมองคนตัวขาวดุๆ คล้ายกับไม่พอใจในคำถาม ซึ่งนั่นทำให้บลูวาดรอยยิ้มกว้างขึ้น เรียวนิ้วสวยจิ้มลงบนท่อนแขนแกร่งอยู่สองสามครั้ง
“พี่ภูแอดไลน์หนูไหมคะ เผื่ออยากเรียกใช้บริการหนูไง”
พิภูล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงโยนให้อีกฝ่ายอย่างไม่ใส่ใจ เพราะถ้าไม่ได้สิ่งที่ต้องการ อีกคนก็คงตื๊อกันไม่เลิก มองหน้าแค่นี้พิภูก็พอจะรู้ว่าคนข้างกายดื้อรั้นมากแค่ไหน อีกอย่างเขาค่อยไปบล็อกทีหลังก็ได้
ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่พิภูกับบลูก็มาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งซึ่งเปิดตัวได้ไม่นาน มือหนาหักเลี้ยวพวงมาลัยเพื่อวนหาที่จอดรถ โดยมีดวงตากลมคอยลอบมองกันอยู่บ่อยๆ แม้จะไม่ได้หันไปมองแต่พิภูก็รู้ตัว
เมื่อรถจอดสนิทบลูจึงเปิดประตูลงไปก่อน เขาไม่ค่อยชอบให้ใครมาเปิดประตูให้หรอก แม้ว่าลูกค้าส่วนใหญ่จะทำแบบนั้นก็เถอะ แต่สำหรับลูกค้าคนนี้ ต่อให้บลูรออีกฝ่ายมาเปิดประตูให้ เขาก็คงต้องนั่งรอเก้อ
“ถ้าจับมือไม่ได้หนูขอจับเสื้อนะคะ เดี๋ยวหลงกัน”
ด้วยส่วนสูงที่แตกต่างกันมันจึงทำให้บลูต้องเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตัวสูงกว่า เขาถือวิสาสะยื่นมือไปจับชายเสื้อพี่ผู้ชายเอาไว้คล้ายเด็กตัวเล็กๆ ได้ยินเสียงถอนหายใจหนักๆ แต่บลูกลับชอบใจมากๆ อีกอย่างเขารู้นะว่าพิภูคิดอะไรอยู่ ตั้งใจพาเขาออกมากินข้าวข้างนอกจากนั้นก็จะตัดหางปล่อยกันที่นี่เลย ดูออกนะคะ!
ช่วงขายาวก้าวเดินโดยมีเจ้าลูกแมวจับชายเสื้อเดินตามต้อยๆ พิภูหันมามองคนตัวเล็กกว่าที่ก้าวเดินเร็วๆ เพราะความยาวช่วงขาต่างกัน เขาถอนหายใจอีกครั้ง และไม่อยากนับว่าตั้งแต่เจอบลูเขาถอนหายใจไปแล้วกี่ครั้ง ถ้าการถอนหายใจมันทำให้แก่ลง ตอนนี้พิภูคงอายุเฉียดร้อยปี ผู้เป็นเจ้าของส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตรลดระยะการก้าวเท้า เมื่อเห็นว่าบลูเดินตามด้วยจังหวะปกติเขาจึงหันกลับไปมองด้านหน้าตามเดิม
อาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้คือวันหยุด ภายในห้างสรรพสินค้าถึงเต็มไปด้วยผู้คนมากมายแบบนี้ แต่คิดอีกทีก็ไม่น่าใช่คนมาเดินห้างปกติ อาจจะมีกิจกรรมบางอย่างถูกจัดขึ้นที่นี่ พิภูสังเกตจากการที่บุคคลโดยรอบแต่งตัวมาในธีมเดียวกัน
“อ้ะ”
มือหนาคว้าข้อมือเล็กมาจับไว้เมื่อกลุ่มคนจำนวนหนึ่งวิ่งเบียดมาอย่างรวดเร็วจนชนเข้ากับร่างเล็กจนซวนเซ บลูเบิกตากว้างอย่างตกใจ ดวงตากลมโตนั้นตื่นตระหนกเล็กน้อย
“กรี๊ดดด ในทวิตเตอร์บอกว่าพี่เขาอยู่ชั้นสาม!”
เด็กผู้หญิงตะโกนขึ้นมาเสียงดัง จากนั้นเสียงฮือฮาจึงดังขึ้นรอบทิศทาง พิภูจูงมือบลูให้เดินเลี่ยงออกมาอีกทาง
“52Hz มาแล้วๆ”
สิ้นประโยคนั้นบลูถึงกับขบเม้มริมฝีปากแน่น เขาใช้มืออีกข้างจับท่อนแขนของพิภูไว้ ซึ่งสัมผัสนั้นทำเอาคนที่ก้าวเดินหันมามองกันด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยคำถาม
“เป็นอะไร”
จากใบหน้าซุกซนเปลี่ยนเป็นใบหน้าของคนที่ราวกับกังวลบางอย่าง พิภูดึงคนตัวเล็กมาหยุดยังมุมหนึ่งแล้วเอ่ยถาม ดวงตาสีน้ำตาลหลุบมองปลายเท้า ซึ่งมันดูแปลกไปราวกับเป็นคนละคน
“…เราไปกินข้าวที่อื่นได้ไหม”
“ทำไม”
“นะๆ หนูว่าที่นี่คนเยอะไป เราเปลี่ยนไปกินที่อื่นดีกว่า หนูมีร้านอร่อยๆ เยอะแยะเลย”
บลูเอ่ยทั้งที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองพิภูด้วยซ้ำ หัวคิ้วของร่างสูงขมวดมุ่น เขาอยากถามด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรกันแน่ คนเยอะก็จริง แต่มันก็เยอะเพราะแฟนคลับที่มาตามวงไอดอลชายซึ่งเขาได้ยินคนพวกนั้นพูดเมื่อกี้ ถึงอย่างไรในส่วนของร้านอาหารคนก็คงไม่ได้เยอะกว่าปกติมากนัก แต่เพราะพิภูเห็นว่าอีกฝ่ายบีบแขนเขาไว้แน่น ทิ้งท่าทางยั่วตาใสที่ทำใส่กันมาตลอดไว้ ตอนนี้กลายเป็นเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆ ที่กำลังหวาดกลัวบางอย่าง
“ก็ได้”
สุดท้ายบีเอ็มสีเทาจึงไปจบลงที่ร้านอาหารในย่านสุขุมวิทซึ่งเป็นร้านที่บลูแนะนำ พอออกจากห้างสรรพสินค้ามาได้ อีกฝ่ายก็กลับมาทำตัวซุกซนเหมือนเดิม ทิ้งให้พิภูเก็บความสงสัยไว้ในใจ
- ผู้เขียน
