เฮือก!
บลูสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจเมื่อผีโผล่ออกมาพร้อมกับเสียงของหนังที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน สุดท้ายจึงเลือกที่จะซุกหน้าเข้ากับท่อนแขนของพี่ผู้ชาย ไม่ดูมันแล้ว!
“กลัว?”
น้ำเสียงนั้นดูเยาะเย้ยกันจนบลูอ้าปากงับแขนของอีกคนเบาๆ
“ไม่กลัว แค่ไม่ชอบดูหนังแบบนี้”
“อ้อ”
บลูได้ยินสียงหัวเราะในลำคอคนตัวโตกว่า หน็อย ไม่กลัวเหมือนกันทำเป็นข่มนะ ก็ว่าแล้วทำไมต้องปิดไฟเพื่อสร้างบรรยากาศขนาดนี้ ตอนนี้เจ้าวาฬบรูด้าพอจะเดาออกแล้วว่าคุณหมาป่าตั้งใจแกล้งกันชัดๆ
“พี่ภูแกล้งหนูเหรอ”
“เปล่า”
ไม่เชื่อ
ก็พี่ผู้ชายเล่นยกยิ้มมุมปากทั้งที่ดวงตายังจดจ้องหนังผีในจอ บลูกำหมัดน้อยๆ ของตนแล้วชูขึ้น หวังจะทุบแขนพิภูสักทีสองที แต่ทว่าเสียงบางอย่างทำให้การกระทำของบลูหยุดชะงัก ดวงตากลมเบิกกว้างพร้อมกับริ้วสีระเรื่อพาดผ่านแก้มเนียน
‘อะ อ๊า กระแทกมาแรงๆ ซี๊ด’
เพราะว่าเราเปิดเสียงหนังดังอยู่แล้ว พอมาถึงฉากสิบแปดบวกที่ไม
