อย่าว่าแต่อุ้มใครขึ้นคอนโด พิภูไม่เคยให้ใครมาที่ห้องด้วยซ้ำนอกจากเพื่อนสนิทหรือคนในครอบครัว แต่แล้วทำไมคนที่หวงพื้นที่ส่วนตัวอย่างเขาถึงพาเด็กหน้าดื้ออย่างบลูมาที่ห้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า แถมครั้งนี้อีกฝ่ายยังหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดเขาเหมือนลูกหมาลูกแมว
ท่อนแขนแข็งแรงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเล็กน้อย หลุบตามองคนที่นอนหลับอย่างสบายใจ ก็หลังจากที่อีกฝ่ายตื่นมาละเมอจุ๊บกันในรถ ไม่กี่วินาทีเด็กคนนี้ก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกครั้ง ทิ้งให้พิภูถอนหายใจอยู่อย่างนั้นจนคิดว่าผ่านวันนี้ไปเขาคงได้แก่ขึ้นอีกสิบปี
พิภูวางคนในอ้อมแขนลงบนเตียงอย่างถนอม เอื้อมมือไปคว้าผ้าห่มมาคลุมกายบางเอาไว้ ไม่ได้อยากรบกวนการนอนของบลูเลยแม้แต่นิดเดียว พอหลับแบบนี้เขาก็สบายหูดีเหมือนกันเพราะไม่ต้องฟังเสียงเจื้อยแจ้วที่จ้อไม่หยุด อีกฝ่ายมีเรื่องนู้นเรื่องนี้มาคุยด้วยเสมอ เพราะแบบนี้ละมั้งไอ้พวกเพื่อนเขาถึงได้เอ็นดูเด็กคนนี้นักหนา
ส
