“คิลหัวหน้าวง 52Hz นะครับ ไหนวานดี้ของพวกเราส่งเสียงหน่อย”
สิ้นสุดประโยคนั้นบลูได้ยินเสียงกรี๊ดดังสนั่นราชมัง ดวงตาสีน้ำตาลจดจ้องหน้าจอขนาดใหญ่ที่โฟกัสหัวหน้าวงห้าสิบสองเฮิรตซ์เอาไว้ เขาเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาวูบไหวอย่างไม่รู้ตัว
เก่งมากๆ เลยนะ
สายตาที่บลูมองใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนรอยยิ้มของคนในจอมันเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจอย่างถึงที่สุด บลูได้แต่อวยพรคนคนนี้มาเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง ขอให้ทุกการก้าวเดินสมหวังและไร้อุปสรรค ขอให้การทำตามความฝันนี้มันประสบผลสำเร็จ
มือขาวยกขึ้นทาบลงยังอกข้างซ้าย น้ำตาของบลูไหลออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ดีใจมากๆ ที่ได้มาจัดคอนเสิร์ตในสถานที่ที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ ทุกคนร้อนกันไหมครับ? อ่อ ร้อนเหรอ โอเคร้อนเหมือนกัน”
เขายังคงเป็นผู้ชายนิสัยน่ารักและขี้เล่นเหมือนเดิม คนที่สมควรถูกโอบกอดด้วยความรักทั้งหมด
“ฮึก”
โชคดีที่บริเวณนี้มันไม่ได้สว่างจนเพื่อนสนิทเห็นว่าเขากำลังปล่อย
