ดวงตาของพิภูเต็มไปด้วยความสงสัย คนตัวขาวที่อยู่ในชุดสีฟ้าเอนหลังแนบไปกับเบาะรถพร้อมกับผินใบหน้าออกไปมองด้านนอกกระจกอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ทำตัวซุกซนเหมือนอย่างเคย แม้ว่าตอนที่ขึ้นรถมาบลูจะเข้ามาหอมแก้มกันฟอดใหญ่ เขายังไม่ทันจะดุด้วยซ้ำอีกคนก็เป็นแบบนี้ไปเสียก่อน
พิภูมองถนนข้างหน้าสลับกับเหลือบมองคนข้างกายบ่อยๆ ปลายทางในวันนี้ไม่ใช่คอนโดเขา แต่เป็นคอนโดของคนตัวเล็กที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา เจ้าตัวจะรู้บ้างไหมนะว่าทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจไปด้วย ต่อให้ไม่อยากใส่ใจ แต่พิภูก็ยังเห็นอยู่ดีว่าดวงตาสีน้ำตาลสวยนั้นไม่สดใสดังเช่นทุกครั้งที่ได้เจอหน้ากัน มาดูคอนเสิร์ตมันก็ต้องมีความสุขไม่ใช่เหรอ
“คอนเสิร์ตไม่หนุกหรือไง”
เอ่ยถามทั้งที่สายตายังมองตรงไปข้างหน้า พิภูหักหลบรถที่พุ่งออกมาจากซอยอย่างกะทันหัน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย
“สนุกสิ โพรดักชันอลังการมากคุ้มค่าบัตรสุดๆ ตอนจบมีจุดพลุด้วยนะ”
บลูหันมาตอบคำถามด้
