“น่ารักฉิบหายเลย กูนึกว่านางฟ้า”
โจโฉเดินเข้ามาพูดกับพิภูโดยที่สายตายังจดจ้องไปยังเด็กตัวขาวที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีฟ้าสดใส กับกางเกงขาสั้นสีขาว แตกต่างจากพวกเขาที่คลุมโทนขาวดำ เฮ้อ แค่มองก็สดใสแล้วว่ะ
“ไอ้ไฟมึงอย่าอู้ มาช่วยกันยกของ”
มันเป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าที่ค่อนข้างวุ่นวาย ชายหนุ่มตัวโตสี่คนกำลังช่วยกันยกข้าวของขึ้นอัลพาร์ดคันสีดำ บลูหลุดขำเมื่อได้ยินพี่ไฟบ่นอุบอิบ
“มาครับคนสวย ส่งกระเป๋ามาเดี๋ยวพี่ถือให้ หนูยืนน่ารักๆ เป็นกำลังใจให้พวกพี่ก็พอ”
งานบริการของอาชีพอีหนูมีหลายรูปแบบ จ้างให้เป็นตุ๊กตาหน้ารถก็เคยมีมาแล้ว ไอ้เรื่องจ้างไปทริปเที่ยวกับลูกค้านี่ก็บ่อย แต่ส่วนมากมักเจอพวกนักธุรกิจหนุ่มมากกว่า
“คนนี้ชื่อพิภู คนนี้ไทม์ คนนั้นการันต์ ส่วนนั่นไอ้โจโฉครับ เฮ้ยพวกนึง นี่นางฟ้าชื่อน้องบลูนะ”
บลูยิ้มรับเสียงผิวปาก มันไม่ได้ดูคุกคามอะไรแบบนั้น ดูตลกมากกว่า
“ช่วยกันขนของสิ จะไปไหมเขาให
