“เอาเสื้อคลุมให้น้องหน่อยไอ้ภู แอร์มันเย็น”
อัลพาร์ดสีดำเลี้ยวเข้าจอดในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งเพื่อให้เพื่อนร่วมทางได้เข้าห้องน้ำหรือแวะซื้อของกินในร้านสะดวกซื้อ
พิภูรับเสื้อแจ็กเกตจากการันต์ ก่อนจะทอดสายตามองเด็กที่ผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เพราะเขาเลือกที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างตลอด ไม่ให้หันมาเจอหน้าดื้อๆ ของบลู
“อื้อ หนาว”
เสียงหวานครางแผ่วเบาในวินาทีที่มือหนาคลุมเสื้อแจ็กเกตที่ใหญ่กว่าลงบนตัว เรียวคิ้วสวยขมวดเล็กน้อยคงเพราะถูกรบกวนการนอน บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบเมื่อตอนนี้ในรถมีแค่พิภูกับบลู คนอื่นลงไปเข้าห้องน้ำหมดแล้ว
“อยู่นิ่งๆ”
เอ่ยด้วยเสียงดุในยามที่เห็นเปลือกตาสีไข่มุกปรือขึ้นน้อยๆ พิภูจับเสื้อคลุมบนกายคนขี้หนาว แต่ก็ถูกมือขาวดึงออกราวกับรำคาญ
“แด๊ดดี๊เหรอ”
ก็แล้วทำไมเด็กนี่ถึงชอบเรียกเขาแบบนี้กันวะ
“ถึงแล้วเหรอ”
บลูถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เพราะเพิ่งตื่นเลยยังไม่สาม
