“ไอ้เหี้ยนั่นก็ลูกค้า?”
บลูรู้สึกเหมือนกำลังนั่งอยู่ในห้องของฝ่ายปกครอง ทั้งที่ตอนนี้มันคือภายในรถอัลพาร์ดสีดำ พิภูดูหงุดหงิดสังเกตได้จากหัวคิ้วขมวดมุ่นเป็นปม บลูตกใจมากตอนที่เขาเข้ามาในรถแล้วปิดประตูเสียงดัง
“หนูจำไม่ได้ แต่ก็คงจะเคยเป็นลูกค้า”
บลูตัวหดเล็กลงเหลือสามเซนติเมตร ไม่กล้าพูดเล่นกับอีกฝ่ายเหมือนอย่างเคย รอบนี้พี่ผู้ชายดุจริงๆ
“เจอลูกค้าสันดานหมาแบบนั้นเยอะไหม”
อ่า… แม้ว่าจะเป็นเพียงคำถามที่เอ่ยถามกัน แต่พอเน้นตรงคำว่าสันดานหมาแล้วมันทำเอาบลูรู้สึกตัวหดเล็กลงมากขึ้นอีก
“ทุกคนที่ผ่านมาทรีตหนูดีหมดเลยนะ ยังไม่มีใครที่ทำนิสัยไม่ดีใส่สักคน หนูหมายถึงตอนที่รับงาน”
“ทำไมถึงมาทำงานนี้”
คราวนี้อัลพาร์ดเคลื่อนออกจากลานจอดรถของซูเปอร์มาร์เก็ตช้าๆ แต่ถึงอย่างนั้นคุณครูฝ่ายปกครองก็ยังถามนู่นถามนี่ไม่เลิก
“ก็หนูชอบ การได้มีเซ็กซ์กับคนหน้าตาดีคือเป้าหมายการใช้ชีวิตของหนู”
พิภูอยากหั
