ทั้งสองหยุดชะงักหันหน้าคุยกันเหมือนจะจากลา ร่างบางแข็งเป็นหินเมื่อเห็นคนตรงหน้าชัดเจน
“พี่ก้อง คุณเพ็ญ”
อันดามันกำมือแน่น ไม่ใช่ด้วยความโกรธแต่เธอพยายามตั้งสติไม่คิดในแง่ร้าย บางทีเขาอาจะบังเอิญเจอกันก็เป็นได้ แต่ท่าทางประคับประคองกันจนสนิทสนมแบบนั้นทำให้หญิงสาวแทบก้าวขาไม่ออก
“ขอบคุณค่ะพี่ก้อง เพ็ญพี่ซุ่มซ่ามจริงๆ”
เพ็ญพิชชากล่าวขอบคุณก้องทวีปที่ช่วยประคองเพราะเดินไม่ระวังสะดุดขาตัวเอง เนื่องจากมัวแต่ใจลอยไปถึงสามี คิดคำถามที่จะถามเขาแบบนิ่มนวลไม่ใช่คาดคั้นเอาแต่ใจ เธอก็พอรู้ว่าเขาทำงานหนัก เขาคงอยากผ่อนคลาย และเธอก็อาจทำหน้าที่ภรรยาบกพร่อง หญิงสาวพยายามคิดในทางที่ดี
“มีอะไรก็โทร. หาพี่ได้นะ”
ก้องทวีปลูบศีรษะเพ็ญพิชชาเบาๆ ด้วยความเอ็นดู ซึ่งเป็นความเอ็นดูดั่งน้องสาวคนหนึ่ง
อันดามันสะบัดหน้าจากภาพที่เห็น น้ำตาร้อนๆ กำลังหลั่งไหล เธอกล้ำกลืนฝืนเอาไว้ให้ไหลย้อนกลับเข้าไปภายใน นี่คื
