แถมประสบปัญหาจนต้องกินนอนที่บริษัท เธอเป็นภรรยาที่แย่จริงๆ หญิงสาวคิดอย่างละอาย
“เดี๋ยวก่อน”
ธีรวัชรรั้งแขนภรรยาเอาไว้เมื่อเธอกำลังจะเดินหนีเข้าห้องน้ำ
“เอ่อ... เพ็ญขอโทษที่อยู่ดีๆ ก็โผล่ไปแบบนั้น”
เธอก้มหน้าไม่สบตาเขา ธีรวัชรลอบยิ้ม เขาว่าผู้หญิงเข้าใจยาก ขี้ระแวง ชอบคิดไปเอง ก็คงจะจริง
“พี่ขอโทษที่มัวทำแต่งานไม่มีเวลาให้เพ็ญ”
เขาพาภรรยาไปนั่งเคียงข้างบนเตียง เพ็ญพิชชาเงยหน้ามองเขา ก่อนจะส่ายหน้าไปมาว่าไม่ใช่ความผิดของเขา เธอต่างหากที่ไม่ได้ช่วยอะไรเขาเกี่ยวกับงานเลยแม้แต่น้อย
“ไม่ค่ะ เพ็ญแย่จริงๆ ไม่ได้ช่วยเหลืองานที่บริษัทของพี่ แถมยังระแวงอีก”
เธอก้มหน้าอย่างละอายกว่าเดิม ธีรวัชรเชยคางมนของภรรยาให้เงยขึ้นสบตา
“ใครบอกว่าเพ็ญแย่ เวลาพี่กลับบ้านมาได้เห็นเพ็ญเอาน้ำมาต้อนรับ ทำอาหารคอยท่า พี่ก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง”
เขาสวมกอดเบาๆ จุมพิตกลุ่มผมหอมกรุ่นหนักๆ
“พี่ธี”
“แม้การ
