คำพูดยาวๆ ตามอารมณ์กับแววตาคมเข้มที่กร้าวขึ้น ทำให้นลินนิภารู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว หล่อนไม่ควรพูดแทนคนอื่นเลย ทั้งที่ตัวเองก็เอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว ทำแบบนี้ไม่ดีกับตัวเองและน้องชาย เรียกว่า ‘เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง แถมยังเอากระดูกมาแขวนคอ’
แต่หล่อนล้ำเส้นพ่อเลี้ยงไปแล้ว ควรทำยังไง แค่คิดหยาดน้ำอุ่นๆ ก็เจิ่งคลอ
“เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง แถมยังเอากระดูกคนอื่นมาแขวนคออีก ฉันพูดถูกไหม”
“หนู... หนูขอโทษค่ะพ่อเลี้ยง หนูก็แค่เห็นใจพี่เขา หนูไม่ได้ตั้งใจจะถามแบบนั้นค่ะ”
“เห็นใจตัวเองก่อนไหมบัว ตัวเองเพิ่งอยู่ที่นี่แค่ 2 อาทิตย์ กล้าพูดแทนคนอื่นได้ไง แล้วรู้ได้ไงว่าสิ่งที่เชอรี่พูดมันเป็นจริง”
“หนู... หนูขอโทษจริงๆ ค่ะ หนูไม่ได้มีเจตนา พ่อเลี้ยงอย่าโกรธหนูเลยนะคะ”
เด็กสาวใต้ร่างวางมือทาบบนแผงอกเขา ใบหน้าที่แหงนมองเต็มไปด้วยแววเว้าวอน และดวงตาก็ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำ นั่นทำให้พนมไพรต้อง
