ยี่หวายืนถูจานในมือใบเดิมจนแทบจะไม่เหลือคราบเปื้อนหลงเหลือ แต่แววตาที่เอาแต่มองตรงไปที่ผนังห้องเบื้องหน้า เหมือนกำลังครุ่นคิดบางเรื่อง จนใจลอยไปไหนต่อไหน
มือเรียวเริ่มซีดเพราะแช่อยู่ในน้ำและฟองของน้ำยาล้างจานมาสักครู่ใหญ่
เสียงฝีเท้าของใครบางคนที่เดินเข้ามาในห้องครัวและมาหยุดอยู่ข้างหลังนั่นเอง ที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวจากความคิดในหัว
“เอ่อ…พี่ช่วยมั้ย?”
ภูผาเอ่ยขึ้นเบา ๆ ครัวเล็ก ๆ ภายในห้องพักนี่ก็ไม่ได้กว้างมากพอสำหรับที่จะเดินสวนกันไปมาได้อย่างสบายนัก
ลมหายใจของเขาจึงสัมผัสเบา ๆ กับปอยผมยาวดำขลับทางด้านหลังของหล่อนจนรู้สึกได้
ยี่หวาวางจานในมือลงในอ่าง พลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ด้วยความอึดอัด หัวใจกำลังเต้นร่ำไม่เป็นส่ำนัก
ที่จริงหล่อนกับภูผาแทบจะไม่ค่อยได้พูดคุยกันมากนักตั้งแต่เจอกัน แต่ยี่หวากลับรู้สึกดีกับชายหนุ่มมากเพียงแค่มองตาภูผาทุกครั้งก็ใจเต้น
“ไม่เป็นไรค่ะ นิดหน่อย
