อาทิตย์เอ่ยขึ้นหลังจากสังเกตเจ้าหล่อนอยู่ครู่หนึ่ง ภูผาหันมาประคองร่างบางของภรรยาขี้เมาไว้ในอ้อมแขน
"เดือน ไหวมั้ยเนี่ย บอกแล้วว่าอย่าดื่มเร็วไป"
"ไหวน่า...เดือน...ม่าย...เมา"
เสียงของดุจเดือนเริ่มจะฟังไม่รู้เรื่อง ภูผาจึงรีบยกตัวหล่อนให้ลุกขึ้นและเกี่ยวเอวคอดกิ่วนั้นไว้แน่น
"งั้น กูพาเดือนไปห้องก่อนนะ มึงไปตามหวาด้วยล่ะ นี่เริ่มจะมืดมากแล้ว"
"เออ ๆ" อาทิตย์รับปากแบบขอไปที ก่อนจะหันไปหาสาวใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ให้มาจัดการของบนโต๊ะอาหาร
ภูผาแบกร่างบางของดุจเดือนมาทิ้งลงบนเตียงนุ่ม โดยมีอาทิตย์เดิมตามมาดูอยู่ที่หน้าประตู
"คุณเดือนไหวมั้ยวะมึง"
เขาดูเป็นห่วงแต่ก็พยายามรักษาระยะห่าง ภูผาหันมาพยักหน้าเบา ๆ
"ไม่เป็นไรหรอก เขาเมาบ่อย แค่นี้ยังถือว่าโอเคอยู่"
ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ ปล่อยให้หล่อนนอนพริ้มอยู่บนเตียงและพูดครางคล้ายกำลังละเมอ
"อืม...กูก็หนัก ๆ หัวว่ะ มึนอยู่เหมือนกัน"
อาทิตย์
