ยี่หวาเอื้อมมือเรียวมาจับลูกบิดประตูแล้วดึงมันให้ปิดลงอย่างเบาที่สุด
หล่อนเดาเอาว่าความอยากของอาทิตย์ทำให้เขารีบรนรานจนลืมสำรวจว่าประตูห้องสนิทดีแล้วกระมัง
ถึงจะตกใจกับภาพที่เห็นเข้าแต่หล่อนก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไร
ยี่หวาแสยะยิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะเดินกวาดสายตาไปทั่วบ้านแต่ไม่เจอภูผา
หล่อนจึงเดินกลับไปเพื่อตามหาเขาและเจอกันที่หน้าประตูบ้าน
"หวา! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่ออกไปตาม เป็นห่วงแทบแย่"
ภูผาวิ่งเข้ามาหา จับไหล่หล่อนเขย่าเบา ๆ หล่อนส่งยิ้มสดใสให้ แววตาเป็นประกาย
"สงสัยพี่ภูไปคนละทางกับหวาน่ะค่ะ หวาไปถ่ายรูปที่ร้านกาแฟฝั่งโน้นมาค่ะ"
หล่อนตอบพลางชี้ให้ภูผาดูร้านคอฟฟี่ช๊อปที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านพักนัก
"โถ่! ไอ้เราก็ห่วงแทบแย่"
ภูผายังทำหน้าบูด ๆ ใส่ แต่ดูหล่อนจะไม่ค่อยสนใจอาการของเขา ยี่หวาฉีกยิ้มกว้างราวกับกำลังดีใจอะไรสักอย่าง
"เราไปเดินเล่นด้วยกันมั้ยคะ"
"หวายังต้องถามพี่อีกเห
