พายุ
ผมกับวายุนั่งมองสองแสบที่หลับไปด้วยความรักและเอ็นดู จากที่ไม่เคยชอบเด็ก จากที่ไม่เคยคิดจะสร้างครอบครัวกับใคร แต่ตอนนี้กลายเป็นหลงรักเด็กสองคนที่หลับไปอย่างหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ ยิ่งแม่ของเด็กน้อยสองคนนี้ด้วยแล้ว ยิ่งทำให้พวกผมรักจนยอมให้ทั้งชีวิต
ใครจะไปคิดว่าการที่ควีนเดินออกมาจากชีวิตพวกผม ทำให้พวกผมเหมือนตายทั้งเป็น จมอยู่กับความคิดถึง โหยหา และไร้ซึ่งความหวังที่จะได้เธอกลับมาอีกครั้ง แต่แล้วฟ้าก็ยังเห็นแก่ความมั่นคงที่จะรัก ความมั่นคงที่จะรอของพวกผม ถึงได้มอบของขวัญให้กับพวกผม ทำให้พวกผมได้เจอกับควีนอีกครั้ง
แต่ใครจะคิดว่าพวกผมจะได้ของขวัญที่ยิ่งใหญ่กลับมาอีกสองคน นั่นก็คือลูกชายฝาแฝด ที่เหมือนจะได้พวกผมสองคนมาเต็มๆจนไม่เหลือเค้าแม่เขาเลยสักนิด
“เพทายนี่เหมือนเฮียมากเลยนะ” วายุพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ที่มันเองก็นั่งมองลูกไปยิ้มไปไม่ต่างจากผม
“วาโยเองก็แกย่อส่วนมาเลยนั่นแหละ” ผมตอบก
