9 ความจริง
และข้อตกลงของเรา
“จันทร์จ๋า”
จารวีรีบเดินเข้าไปนั่งลงข้างที่นอนสำหรับผู้ป่วยเด็กทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป พอเห็นลูกน้อยนอนหลับไร้เรี่ยวแรงอยู่กลางฟูกนอนขนาดหกฟุตที่ปูบนพื้น ตรงหลังมือเล็ก ๆ มีเข็มน้ำเกลือติดอยู่และถูกพันไว้ด้วยผ้าพันสีขาว คนเป็นแม่ก็ถึงกับน้ำตาซึม จารวีลูบศีรษะยัยหนูของเธอเบา ๆ ตาจับจ้องมองลูกน้อยด้วยความสงสารสุดหัวใจ
แม่เอื้อมลุกจากโซฟา เดินมานั่งลงข้าง ๆ ท่านบีบหัวไหล่ลูกสาวเบา ๆ
“คุณหมอบอกว่าไวรัสลงกระเพาะ ทั้งไข้ทั้งอ้วก ซึมลงมากด้วย คุณหมอเลยให้แอดมิด อยู่กับหมอแล้วไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก จาอย่ากังวลไปเลยนะลูก”
จารวีพยักหน้าทั้งน้ำตา ลูกสาวเธอเพิ่งสี่เดือนเองนะ ตัวเล็กนิดเดียว ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย เพราะเธอเป็นแม่ที่แย่มาก ๆ เธอดูแลลูกไม่ดีพอ
“จันทร์จ๋า แม่จ๋าขอโทษนะลูก” จารวีกลั้นสะอื้นไว้ไม่ไหวอีกต่อไป หญิงสาวร้องไห้โฮอยู่ข้างลูก แม่เอื้อมต้องโอบกอ
