“ผมรู้”
“รู้แล้วก็กลับไปสิคะ”
“ทำไมต้องกลับ ก็ในเมื่อผมจะมาเฝ้าไข้ลูกเป็นเพื่อนคุณ”
จารวีจ้องหน้าคนที่บอกว่าจะมาเฝ้าไข้ลูกเขม็ง เรื่องอะไรถึงจะมาเฝ้าไข้ลูกของเธอ เธอไม่อนุญาต
“จาไม่ให้คุณเฝ้าไข้จันทร์จ๋า”
“ทำไมไม่ให้เฝ้า กลัวผมรู้อะไรหรือเปล่า”
คำพูดของเขาทำให้ท่าทางขึงขังของจารวีอ่อนยวบลงทันที หญิงสาวก้มหน้าหลบตาคมที่มองมาอย่างจับผิด
“ผมจะอาบน้ำ กรุณาหลีกทางด้วยครับ”
“จาจะแจ้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ให้เขามาพาตัวคุณออกไป”
เมื่อสู้เขาไม่ได้เธอก็ต้องหาพวก
“ก็ลองดูสิ ผมจะได้บอกทุกคนว่า ผมมาเฝ้าไข้ในฐานะอะไร ดีเหมือนกัน ทุกอย่างจะได้เปิดเผยและชัดเจนเสียที”
จารวีชาวาบไปทั้งตัว ความหวาดหวั่นเข้าเกาะกุมหัวใจ เขารู้แล้ว เขารู้ทุกอย่างแล้ว
“ผมอาบน้ำก่อน เดี๋ยวเราค่อยมาคุยกัน”
ศิรภพเบี่ยงตัวเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว จารวีนั้นยังคงยืนใจสั่นอยู่ที่เดิม
จารวีใช้ช่วงเวลาที่เขาอยู่ในห้อ
