จารวีหน้าเสีย นี่คือเรื่องจริงใช่ไหม จันทร์จ๋าร้องเพราะเธอไม่ยอมเรียกป๊ะป๋าของเธอว่าพี่จ๋าจริง ๆ เหรอ ก็ได้...เธอจะลองดูก็ได้ อยากรู้นักว่า ลูกสาวประธานบริษัทจะรู้ความแค่ไหนกันเชียว
“ก็ได้ค่ะ”
ศิรภพเลิกคิ้วเข้ม เขาจ้องหน้าคนที่กำลังจะเรียกขานเขาด้วยสรรพนามที่เขาชอบ
“พี่จ๋า !” เธอเรียกแล้ว แต่จันทร์จ๋าก็ยังไม่ยอมหยุดร้อง
“เสียงแข็งขนาดนั้น ลูกตกใจหมดแล้ว”
แม่จ๋าคนสวยทำปากยื่นใส่ป๊ะป๋า แต่พอเหลือบตามองลูกสาวที่ร้องไห้จนตัวสั่น เธอก็ยอมที่จะลดราวาศอกลงมา หญิงสาวถอนหายใจบางเบา ก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำเรียกขานหวานจ๋อย
“พี่จ๋า...”
ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ เสียงหวาน ๆ ของเธอทำให้จันทร์จ๋าเงียบและสงบลง พอป๊ะป๋าช้อนสองมือลงใต้รักแร้ แล้วยกยัยหนูขึ้นตรงหน้าเขา จันทร์จ๋าก็ยิ้มหวาน และส่งเสียงหัวเราะพอใจใหญ่
ศิรภพหยอกเย้าลูกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะอุ้มยัยหนูนั่งบนตัก โดยให้เธอหันหน้าออกไปหาแม่จ๋าที่นั่ง
