“แม่ก็…แม่ต้องบอกหนูต่างหากเล่า” จารวีทำจมูกย่นใส่มารดา
“ถ้ามีอะไรก็โทรหาแม่กับพ่อนะลูก อ้อ ! หรือไม่ก็โทรบอกภพมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้”
“เขาไม่ว่างหรอกค่ะ ช่วงนี้งานยุ่งมากเลย” เรื่องอะไรจะให้คนแบบนั้นมาอยู่เป็นเพื่อน เธอได้เปลืองเนื้อเปลืองตัวอีกน่ะสิ ที่เธอต้องลางานวันนี้ ก็เพราะเขานั่นแหละ เมื่อวานเขาทำให้เธอปวดเมื่อยไปทั้งตัว เพราะความเอาแต่ใจของเขา วันนี้เธอจึงขอใช้สิทธิ์ความเป็นแฟนท่านประธานบริษัท โทรไปลางานกับคุณธวัช โดยที่ไม่ได้โทรไปบอกเขา
“งอนกันหรือเปล่า”
“เปล่าสักหน่อย หนูจะไปงอนเขาทำไมคะ” จารวีบอกปัด พอแม่เอื้อมจ้องหน้า เธอก็หลบสายตาทันที
“อะ ๆ ไม่งอนก็ไม่งอน รีบ ๆ อาบน้ำได้แล้วทั้งแม่ทั้งลูก จะได้ลงไปกินข้าวเช้ากัน”
“ค่ะ”
พอแม่เอื้อมออกจากห้องไปแล้ว ประตูห้องปิดลงครู่หนึ่ง คนที่เธอเพิ่งบอกแม่เอื้อมไปว่าไม่ได้งอนเขาก็โทรมา จารวีว่าจะไม่รับสายเขา แต่เพราะรู้ว่าหากไม่รับ
