1.คำสั่งเสียของแม่
1154 คำ
กรูฟ
ลูกแม่นลินกับทอม ชายหนุ่มอายุ20ปีเรียนปี2คณะวิศวะ รูปหล่อ พ่อรวยเรียนเก่ง ปากหมา! (สำหรับเธอคนเดียว) เจ้าชู้ฟันผู้หญิงเป็นว่าเล่น
เขาเกลียดผู้หญิงอย่างเธอ ตั้งแต่เธอเข้ามาในชีวิต ทุกอย่างมันก็เริ่มเปลี่ยนไป
"ทำไมแม่ต้องส่งผู้หญิงหน้าเต้าหู้ มาดูแลผมด้วย"
ไม่ชอบใจจริงๆ ไม่ว่ายัยนี้จะหยิบจะจับอะไรก็ดูเหมือนขวางหูขวางตาเขาไปเสียหมด
น้ำขิง
อายุ19 เรียนบัญชีปี1 หญิงสาวสวยน่ารักผู้โชคร้าย ที่แม่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่นั้นได้จากไป ก่อนที่ท่านจะสิ้นลมหายใจ ได้สั่งให้เธอไปตอบแทนบุญคุณของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ช่วยชีวิตเธอกับแม่ไว้ในครั้งที่เธอยังเป็นเด็ก
"ถ้าลูกไม่ไปตอบแทนบุญคุณคุณหญิง แม่ก็คงตายตาไม่หลับ"
นั้นคือคำสั่งเสียสุดท้ายที่เธอต้องทำตามเพื่อให้แม่ไปสู่ภพภูมิที่ดี
ทำไมคุณหญิงต้องให้ฉันมาตอบแทนบุญคุณด้วยการจับลูกชายท่านทำผัวด้วย! ที่จริงฉันจะไม่ยอมทำแต่พอเห็นหน้าลูกชายท่านแค่นั้นแหละ อีขิงคนนี้ขอถวายตัวเลยค่ะ แต่ทำไมลุกชายท่านถึงปากหมาอย่างนี้นะ!
1
ฉันน้ำขิง อายุ19 เรียนบัญชีปี1 สวยและน่ารักมากก (ชมตัวเอง) ฉันเกิดมาโชคร้าย ที่แม่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่นั้นได้จากไป ก่อนที่ท่านจะสิ้นลมหายใจได้สั่งให้ฉันไปตอบแทนบุญคุณคุณหญิงนลินที่ช่วยชีวิตแม่และฉันไว้ในครั้งที่ฉันยังเป็นเด็ก แม่บอกว่า
"ถ้าลูกไม่ไปตอบแทนบุญคุณคุณหญิง แม่ก็คงจะตายตาไม่หลับ"
นั่นคือคำสั่งเสียสุดท้ายที่ฉันต้องทำตามเพื่อให้แม่ไปสู่ภพภูมิที่ดี
หลังจากจัดงานศพส่งแม่ไปบนสวรรค์เสร็จได้อาทิตย์กว่าๆ ฉันก็เดินทางมาที่บ้านคุณหญิงที่แม่บอก ฉันรู้ได้ไงน่ะหรอว่าบ้านคุณหญิงอยู่ไหน แม่เคยบอกฉันเวลานั่งรถผ่านบ้านหลังใหญ่โตนี้ บ้านฉันอยู่ชานเมืองต้องนั่งรถเข้าเมืองไกลและผ่านบ้านหลังใหญ่โตนี้เสมอ ถึงบ้านจะอยู่ลึกเข้าไปอีก แต่ด้วยหลังใหญ่เลยไม่ใช่ปัญหาที่คนผ่านไปมาจะมองไม่เห็น
กว่าจะเข้ามาในบ้านหลังใหญ่นี้ได้ฉันคิดว่าตัวเองต้องจบชีวิตเสียแล้ว ก็การ์ดยืนเต็มบ้านกว่าจะได้เข้ามาทำเอาเหงื่อแตกเลยทีเดียวถ้าคุณหญิงไม่ขับรถกลับบ้านพอดีแล้วมาเห็นฉันนะ ยังไงฉันก็ไม่ได้เข้ามา ทีแรกฉันตกใจมากคิดว่าคุณหญิงนลินเป็นลูกคุณหญิงของบ้านเสียอีกหน้าเด็กมาก!
พอได้พบคุณหญิงนลินฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ท่านฟัง คุณหญิงจำฉันได้ด้วย แต่ตอนนั้นฉันเด็กมากนะจำได้ยังไง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ปัญหามันอยู่ที่คุณหญิงจะให้ฉันไปจับลูกชายคนเล็กของคุณหญิงมาทำสามี เป็นการตอบแทนบุญคุณ ฉันอยากจะบ้าตาย
"แต่ว่าคุณหญิงคะ...."
"นี่ลูกชายฉันเองชื่อกรูฟ คนที่หนูต้องไปอยู่ด้วย"ฉันกำลังเอ่ยปากแย้งแต่คุณหญิงก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันเสียก่อน
ฉันมองรูปในโทรศัพท์แล้วอยากจะกรี๊ดคนอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้ ดาราเกาหลีป่ะเนี่ย ขนาดไม่ยิ้มยังหล่อถ้ายิ้มจะขนาดไหน ทำไมหัวใจฉันเต้นแรงเพราะรูปๆเดียว
"หนูต้องไปวันไหนคะ"ฉันยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูคืนให้ท่าน เอาก็เอาวะ ทำเพื่อแม่ (หรือเพื่อตัวเองกันแน่)
"พรุ่งนี้จ๊ะ หนูเรียนอยู่ที่ไหนหรอ"ท่านยิ้มหวานให้แล้วถามต่อ
"มหาลัย×××ค่ะ"
"พรุ่งนี้ย้ายของไปอยู่กับตากรูฟที่คอนโดเลยนะแล้ววันมะรืนก็ย้ายมาเรียนที่มหาลัย☆☆☆กับตากรูฟเลย ไม่มีแต่นะจ๊ะไม่ต้องคิดมากเดี๋ยวฉันจัดการทุกอย่างเอง"คุณหญิงสรุปเสร็จสรรพไม่เว้นช่องให้ฉันได้พูดบ้าง
"ค่ะ"ฉันได้แต่ตกลง ถ้าฉันปฏิเสธไปก็ไม่รู้ว่าจะกลับบ้านครบสามสิบสองหรือเปล่า ถ้าทำอะไรไม่ถูกใจ คุณหญิงอาจจะสั่งพวกการ์ดมารุมฉันก็ได้ใครจะรู้ ถึงคุณหญิงนลินสวยมากแต่ใครจะรู้ว่าข้างในจะใจร้ายใจดำหรือเปล่า
"มันต้องอย่างนี้สิว่าที่ลูกสะใภ้ฉัน"คุณหญิงนลินยิ้มพอใจกับคำตอบ
หลักจากนั้นคุณหญิงนลินก็ชวนฉันคุย ถามนั่นถามนี่ไปเรื่อยจนเวลาล่วงเลยไปสองสามชั่วโมงฉันถึงขอตัวกลับ คุณหญิงใจดีให้คนขับรถไปส่งฉันถึงบ้านและพรุ่งนี้ก็จะส่งคนมารับด้วย
ฉันทิ้งตัวนอนลงบนเตียงกึ่งเก่ากึ่งใหม่ของตัวเองคิดทบทวนเรื่องที่คุยกับคุณหญิง ฉันต้องทำจริงๆน่ะหรอ คิดแล้วใจหายฉันต้องจากบ้านหลังนี้ไปหรอเนี่ย
"แม่คะ หนูทำตามที่แม่บอกทุกอย่างเลยนะคะ แม่อยู่บนนั้นสบายดีมั้ยเจอพ่อแล้วหรือเปล่า พ่อดูแลแม่ด้วยนะพ่อเอาแม่ไปจากหนูแล้วต้องดูแลแม่ดีๆด้วยล่ะ แม่ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้วนะคะ หนูจะตอบแทบบุญคุณคุณหญิงให้ถึงที่สุด หนูจะได้เป็นลูกสะใภ้คุณหญิงด้วยนะแม่ แม่ดีใจมั้ย"ฉันหยิบรูปแม่กับพ่อที่หัวเตียงขึ้นมามอง บอกแม่กับพ่อติดตลกให้แม่กับพ่อไม่ต้องเป็นห่วงจะได้ไปสบาย
ถามว่าเสียใจกับการจากไปของแม่มั้ย ทุกคนมันก็ต้องเสียใจทั้งนั้น ยิ่งฉันที่มีแม่แค่คนเดียวก็คิดดูว่าจะเสียใจขนาดไหน แต่ชีวิตต้องก้าวเดินต่อ แม่อยู่ในใจฉันตลอดเวลาอยู่แล้ว และอีกอย่างให้ท่านไปสบายดีกว่ามาทนทุกข์ทรมานกับโรคร้าย แม่บอกฉันเสมอว่าทุกคนบนโลกนี้ล้วนแล้วต้องตาย เมื่อถึงเวลา ฉันต้องอยู่ให้ได้ถ้าไม่มีแม่ฉันต้องเข็มแข็งเหมือนแม่
พ่อจากเราไปตั้งแต่ฉันยังเล็กๆ แม่ต้องเลี้ยงฉันคนเดียวทั้งทำงานหาเงินทั้งเลี้ยงลูกเล็ก แต่ดีหน่อยที่แม่เป็นข้าราชการถึงเงินเดือนไม่มากแต่ก็พออยู่พอกินเลี้ยงฉันให้สบายได้ แต่มีอยู่ช่วงหนึ่งตอนพ่อเสียใหม่ๆแม่เคว้งคว้างมากบ้านก็ติดหนี้โดนไล่ที่ไม่มีที่อยู่ ถูกพวกทวงหนี้ตามราวีไม่หยุดแต่ดีที่คุณหญิงนลินช่วยไว้ นั่นเป็นบุญคุณล้นหัวของพวกเรา แม่เล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังตลอดจนฉันซึมซับในบุญคุณของคุณหญิง ถ้าไม่มีคุณหญิงก็ไม่มีเราในวันนี้แม่บอก
- ผู้เขียน
