26
ฉันวิ่งร้องไห้ออกจากคอนโดหรู สิ่งเดียวที่คิดได้คือกลับบ้าน ฉันต้องกลับบ้าน ฉันนั่งแท็กซี่กลับบ้านเพราะมันดึกแล้วไม่มีรถ ฉันนั่งคิด นั่งร้องไห้อย่างเหม่อลอยจนกระทั้งถึงบ้าน ฉันจ่ายค่าแท็กซี่แล้วลงจากรถ
บ้านก็ยังเป็นบ้านที่ฉันรักที่สุด คิดถึง บอกได้คำเดียว ฉันเปิดประตูรั้วบ้านด้วยกุญแจที่ซ่อนไว้ใต้กระถาง เดินตรงเข้าไป รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกถึงจะมีต้นไม้ทำให้อากาศเย็นก็ตาม
"แม่ขาหนูทำไม่สำเร็จหนูขอโทษนะแม่ หนูจะไปหาคุณหญิงท่านให้ท่านเปลี่ยนวิธีการตอบแทนบุญคุณเป็นอย่างอื่นดีกว่าเนอะแม่เนอะ"ฉันมองบ้านสลับกับท้องฟ้าแล้วพูดคนเดียว แต่ฉันรู้ว่าแม่ได้ยิน
"คิดถึงพ่อกับแม่นะคะ"ฉันยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะเดินเข้าบ้าน เปิดไฟทำให้เห็นของในบ้าน ทุกอย่างอยู่ที่เดิม และดูเหมือนจะมีใครมาทำความสะอาดให้ด้วยเพราะไม่มีแม้แต่ฝุ่น ใครกันนะแต่น่าจะเป็นคุณหญิงนลินสั่งให้คนมาทำความสะอาดให้ ท่านรู้ว่าฉันรัก
