เธอยืนให้ห่างพอสมควร ยื่นมือออกไปขอให้เขาส่งโทรศัพท์ให้ เธอไม่อยากใกล้ชิดเขามากกว่านี้ ไม่เช่นนั้นจะโดนเอาเปรียบอยู่ร่ำไป
“เข้ามาใกล้อีกสิ พี่ยื่นไม่ถึง”
ชายหนุ่มแกล้งถอยห่าง พิรวดีเขยิบไปอีกนิดแล้วยื่นมือไปรับโทรศัพท์
“ว้าย! พี่ติ คนเจ้าเล่ห์” พิรวดีร้องเสียงหลงเมื่อร่างบางถูกรวบเข้าไปกอดให้นั่งบนตัก
“ทั้งนิ่มทั้งหอม ใครจะอยากปล่อย ส่วนโทรศัพท์...”
รติภัทรยื่นโทรศัพท์ไปสุดแขนแล้วปิดเครื่อง โยนไปบนที่นอน พิรวดีทำท่าจะคว้าแต่คว้าไม่ทัน
“พี่ติ ปล่อยวดีนะคะ ไม่รักษาสัญญาเจ้าเล่ห์ที่สุด” หญิงสาวต่อว่าคนเอาแต่ใจเสียงสั่น
“พี่รักษาสัญญา บอกว่าจะกลับมาหาวดี พี่ก็กลับมาแล้วไง”
รติภัทรพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พิรวดีใจอ่อนยวบ เธอยังจำคำพูดนั้นเมื่อวัยเด็กได้ดี ตอนที่เขากับมารดาจะเดินทางออกจากบ้าน
“พี่ติสัญญากับวดีนะคะว่ากลับมา”
เด็กหญิงตัวน้อยวัยห้าขวบยกนิ้วก้อยเล็กๆ ขึ้นขอคำมั่น เด็กชาย
