“สมจิตรจ๊ะ ฝากต้มยำด้วยนะจ๊ะ ตั้งโต๊ะได้เลยจ้ะ”
พิรวดีละล่ำละลักบอกก่อนจะวิ่งหนีขึ้นห้องไป
“ฉันไม่ทันบอกแก” สมรบอกสมจิตรเบาๆ หลังจากเดินตามมาสมทบ สายตาของสาวใช้ทั้งสองมองรติภัทรอย่างเกรงๆ
“ได้เวลาตั้งโต๊ะแล้วเหรอ” รติภัทรบอกเก้อๆ เสก้มมองนาฬิกาข้อมือ
“จวนได้เวลาแล้วค่ะ” สมจิตรตอบเจ้านายหนุ่ม
“งั้นตั้งโต๊ะได้เลย ฉันจะไปตามคุณวดีเอง”
รติภัทรสั่งสาวใช้ทั้งสองแล้วก้าวขึ้นบันไดไป
สมจิตรและสมรมองหน้ากันก่อนจะหันไปซุบซิบเรื่องเจ้านายทั้งสองยิ้มๆ
“ขึ้นไปตามถึงห้องเลยเหรอแก คุณวดีไม่รอดแน่”
“คุณติถึงเนื้อถึงตัวขนาดนั้น สงสัย... คิกๆ”
สองสาวหัวเราะคิกคักก่อนจะรีบไปเตรียมตั้งโต๊ะ
พิรวดีหนีขึ้นมาบนห้องก็รีบล็อกประตูห้องแน่นหนา หวังว่าเขาคงเข้ามาไม่ได้ เธอลูบแก้มนวลไปมา ยังนึกถึงสัมผัสของเขาอยู่เลย ลูบไปหน้าแดงไปด้วยความอายและหวั่นใจ ยิ่งนานวันเธอยิ่งจะปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาแนบชิดมากยิ่งข
