อนงค์หันไปมองบุตรสาวนอกไส้อย่างบังคับอยู่ในที
“พิรวดีไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น” รติภัทรกระชากภรรยากลับไปอีกรอบ
“โอ๊ย! วดีเจ็บ”
พิรวดีร้องด้วยความเจ็บ แต่มารดาและสามีกระชากเธอกลับไปกลับมาอย่างไม่ปรานีเพื่อต้องการเอาชนะอีกฝ่ายให้จงได้
“วดีแกบอกผัวแกไปสิ บอกไปเซ่” อนงค์คาดคั้นบุตรสาวอย่างกราดเกรี้ยว
“ไปทำงานได้แล้ว ปล่อยวดีเดี๋ยวนี้” รติภัทรบอกเสียงเข้ม ยอมคลายมือออกเมื่อเห็นภรรยานิ่วหน้า
“แกพูดสิยัยวดี แกจะให้ฉันกับน้องแกออกไปอยู่ข้างนอกหรือไง”
“พี่ติคะ ได้โปรด อย่าไล่แม่และน้องของวดีไปเลยนะคะ”
พิรวดีคุกเข่ากราบสามีทั้งน้ำตา รติภัทรเบือนหน้าหนี ก่อนจะหันกลับมามองภรรยาอีกครั้ง
หญิงสาวร้องไห้จนไหล่สะท้าน เมื่อคืนเขารับปากเธอแล้ว แต่เช้านี้เขากลับผิดคำพูด ไม่คิดว่าอ้อนวอนไปเขาจะใจอ่อน เธอคิดว่าจะออกไปหาบ้านให้แม่และน้องอยู่ด้วยซ้ำ ไม่อยากอ้อนวอนคนใจร้ายอีกต่อไป หากมารดาไม่ยื่นคำขาด
