เพียงแค่กดรับสายพิรวดีก็ได้ยินเสียงที่หวาดระแวงมาตามสาย
“วดีกำลังเก็บของค่ะพี่ติ”
“รีบขึ้นมาเร็วๆ อย่าช้า”
อารมณ์หงุดหงิดที่ตอบมาตามสายพร้อมกับสายที่ตัดทิ้งทำให้พิรวดีหันไปยิ้มแกนๆ ให้เพื่อนในแผนกอย่างขออภัย
“ไม่เป็นไรหรอก พวกเราลืมไปว่าวดีแต่งงานแล้ว ท่านประธานคงอยากกินข้าวกับภรรยา งั้นเราไปก่อนนะ”
ปรียานุชและพิยดายิ้มให้ก่อนจะขอตัว พิรวดีหยิบกระเป๋าเดินออกจากแผนกอย่างเลื่อนลอย ความหนักอึ้งในหัวใจทำให้เธอแอบท้อ แต่ฮึดสู้ขึ้นมาเมื่อคิดว่าเธอต้องเป็นที่พึ่งของมารดาและน้องๆ ถ้าเธอท้อแท้แบบนี้ มันจะทำให้ครอบครัวของเธอลำบาก
“กว่าจะมาได้นะ” พิรวดีสะดุ้งเมื่อเข้าไปในห้องทำงานของสามี เขาพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ ทั้งๆ ที่ยังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารและเซ็นมือเป็นระวิง
“ขอโทษค่ะ”
“พี่สั่งอาหารขึ้นมาทานบนนี้แล้ว”
เขาบอกเสียงขรึมๆ ไม่ได้เงยหน้าจากเอกสารเช่นเดิม พิรวดีรับรู้แต่ไม่พูดอันใด หญิง
