หากถูกขับรถตามแต่แรก เลอราชคงสังเกตเห็น
เลอราชเปิดประตูรถตามเจ้านายแล้วใช้ประตูหลบเป็นที่กำบังยิงต่อสู้ พวกนั้นคงต้องการยิงให้รถระเบิด ปืนที่รัวยิงไร้เสียง รติภัทรคิดว่าคงเป็นกระสุนเก็บเสียงเหมือนของที่ตนใช้อยู่ ทั้งสองม้วนตัวลงข้างทางเพราะเป็นพงหญ้ารก
รติภัทรกับเลอราชหยุดกึกเมื่อกระบอกปืนจ่อที่ขมับของคนทั้งสอง พวกที่ดักซุ่มวางกำลังเอาไว้โดยรอบ ชายหนุ่มคำนวณจากสายตา มันพาคนไม่กี่คนแต่ซุ่มเป็นจุดทำให้เขาเสียเปรียบ
“ใจเย็น” รติภัทรพูดขึ้น มันกดปืนมาที่ขมับแต่ยังไม่ยอมยิง
“ฆ่ามันซะ”
เสียงเข้มสั่งมาอย่างดุดัน ในจังหวะที่มันจะลั่นกระสุนเสียงปืนก็กระหน่ำดังขึ้น ไอ้คนที่เอาปืนจ่อหัวรติภัทรอยู่หันไปมองด้วยความตกใจ ในจังหวะที่มันเผลอยกปืนขึ้นหันเหไปสนใจเสียงปืนของผู้มาใหม่ทำให้รติภัทรกระชากมือบิดแขนมันเอาไว้แล้วล็อกคอ หัวหน้าที่สั่งให้ยิงหันมาลั่นไกด้วยความตกใจ กลายเป็นยิงลูกน้องของตัวเองแทน
