ในตอนบ่าย เธอเดินหางานพาร์ตไทม์ตามร้านกาแฟเล็กๆ แถวหน้ามหาวิทยาลัย หวังว่าจะได้ทำงานสักที่เพื่อประคองชีวิตในช่วงที่ยังเรียนไม่จบ เธอรู้ว่าเงินหนึ่งแสนบาทคงอยู่ได้ไม่นาน แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย
ตอนเย็น เธอกลับมาที่ห้อง เปิดโน้ตบุ๊กมือสองที่ไปซื้อจากร้านใกล้ๆ หอพัก เขียนรายงานค้างไว้จากวิชาออกแบบสื่อสาร แล้วก็พิมพ์ได้เพียงไม่กี่บรรทัด ก่อนจะจ้องช่องว่างบนหน้าจอเหมือนกำลังจ้องเข้าไปในชีวิตตัวเองที่กลวงโบ๋
เธอพยายามไม่คิดถึงเขา แต่ในทุกลมหายใจกลับมีชื่อของเขาแทรกอยู่เสมอ
ภาพชายคนนั้นยังวนเวียนในหัวไม่ยอมจาง เสียงพูดเย็นชาในคืนนั้นยังคงก้องในหู
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก”
ทุกครั้งที่คิดถึงประโยคนั้น หัวใจเธอก็เจ็บเหมือนมีใครเอามีดมากรีดซ้ำอยู่ตรงแผลเดิม
บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่อริสรากำลังเช็ดโต๊ะในร้านกาแฟซึ่งเป็นงานที่เพิ่งทำมาได้ไม่นานนัก โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น ชื่อผู้โทรคือเบอร์ไ
