ค่ำคืนนี้ แสงไฟของกรุงเทพฯ ส่องพร่างพราวดุจท้องฟ้าที่แต่งด้วยดาวเรืองแสงนับร้อยจากปล่องตึกสูง ภัตตาคารหรูบนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมลักซูเรียสโฮเทลถูกตกแต่งด้วยโทนทองอบอุ่น เสียงดนตรีแจ๊สคลอเบาๆ จากมุมหนึ่งของร้าน ช่วยขับให้บรรยากาศดูผ่อนคลายและโรแมนติกในเวลาเดียวกัน
พงศ์วิชญ์ก้าวเข้ามาในร้านพร้อมร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิท กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดิมที่ติดกายเขาเสมอแผ่วกระจายเมื่อเดินผ่านโต๊ะรับรอง พนักงานโค้งต้อนรับอย่างสุภาพก่อนพาไปยังโต๊ะที่ถูกจองไว้ริมกระจก ซึ่งมองเห็นวิวมหานครยามค่ำคืนเต็มตา
เขามองนาฬิกาข้อมือเรือนหรู ยังไม่ถึงเวลานัดที่พรปวีณ์โทรมาขอร้องให้มาทานข้าวด้วยกัน ‘แค่สักมื้อ’ เธอบอกอย่างออดอ้อนจนเขายอมใจอ่อน ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่รับคำชวนของใครในคืนนี้เลยก็ตาม
(“พี่ไม่ว่างหรอก”) เขาเคยบอกแบบนั้น
แต่เสียงใสของน้องสาวในสายกลับหัวเราะเบาๆ แล้วพูดอย่างรู้ทัน
(“ถือว่าทำเพื่อน้องหน่อยไม่ได้เ
