“ไม่มีเลยครับเฮีย ตั้งแต่หลังงานประมูล มันเงียบหายไปเหมือนไม่อยู่ในประเทศ”
เขาพยักหน้าเบาๆ “ดี แต่ยังไงก็อย่าชะล่าใจ ถ้าเห็นอะไรผิดปกติรายงานฉันทันที เข้าใจมั้ย”
“ครับเฮีย” เม้งโค้งศีรษะก่อนจะออกจากห้อง ทิ้งชายหนุ่มให้อยู่กับความคิดของตัวเองอีกครั้ง
พงศ์วิชญ์นั่งพิงเก้าอี้ ปลายนิ้วกดขมับแน่น ความคิดมากมายพุ่งเข้ามาพร้อมกัน ทั้งความห่วง ความโกรธตัวเอง และความกลัวที่ไม่เคยยอมรับว่ามีอยู่จริง เขาสูดหายใจเข้าลึก พยายามทำใจให้ว่าง แต่ยังไม่ทันจะได้ปลอบตัวเอง เสียงรองเท้าส้นสูงก็ดังขึ้นจากทางโถง ก่อนที่ประตูจะเปิดออกพร้อมร่างของพรปวีณ์ในชุดกระโปรงสีครีมอ่อน
“ยังไม่นอนอีกเหรอคะ” น้ำเสียงเธอนุ่มแต่แฝงความตำหนิ
“วีณ์เห็นไฟห้องนี้เปิดจนดึกดื่นทุกคืนเลย พี่ไม่คิดจะพักผ่อนบ้างหรือไง” เพราะเป็นห่วงกลัวเขาจะโดดตึกไปสักวันเธอเลยต้องย้ายมาอยู่กับเขาชั่วคราวก่อนที่เขาจะทำอะไรไปจริงๆ
“พี่ไม่เป็นไร” เ
