เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานหลายวินาที หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด ทุกภาพที่เคยพยายามลืมย้อนกลับมาในวินาทีเดียว คืนนั้นที่เขาค้อ รอยสัมผัส ความอบอุ่น และแววตาของเธอในยามเช้า เขาไม่ต้องถามใครให้แน่ใจ ก็รู้ได้ทันทีว่าเด็กในท้องของเธอ...คือลูกของเขาอย่างแน่นอน
ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้า สูดลมหายใจลึก กลืนทุกอารมณ์ที่ตีตื้นขึ้นคอไว้ด้านใน เขาอยากจะเข้าไปหาเธอ อยากจะจับมือเธอแล้วบอกว่าเขาดีใจแค่ไหน แต่หัวใจอีกด้านกลับเตือนให้ระวัง เขารู้ดีว่าถ้าเธอฟื้นขึ้นมาแล้วรู้ว่าเขารู้ความจริงนี้ เธอจะต้องเข้าใจผิดแน่ๆ ว่าที่เขากลับมาเพราะเขาต้องการลูก ไม่ใช่เธอ เขาจึงต้องเก็บความลับนี้ไว้ก่อน...เก็บไว้จนกว่าเธอจะยอมกลับมามองหน้าเขาอีกครั้งด้วยหัวใจที่ไม่หวาดกลัว
พงศ์วิชญ์เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้หน้าห้องตรวจ ยกมือขึ้นกุมขมับ ปลายนิ้วสั่นเบาๆ “ลูกของฉัน...” เขาพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นไหวแต่แฝงความอ่อนโยนในแบบที
