แต่แววตาของวิมลพักตร์กลับอ่อนลงทันที เธอมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยแววตาเมตตา เหมือนเห็นตัวเองในวัยสาว
“มานั่งก่อนสิลูก ยืนนานๆ เดี๋ยวเมื่อยเอา”
พงศ์วิชญ์มองมารดาอย่างขอบคุณ ก่อนพาเธอไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามแล้วหันกลับมาสบตาบิดา
“พ่ออยากรู้ใช่มั้ยครับ ว่าผมกับอายรู้จักกันได้ยังไง”
“แน่นอนสิ” พิษณุตอบเสียงนิ่ง “เพราะพ่อไม่คิดว่าลูกชายของพ่อจะไปเจอผู้หญิงแบบนี้ได้ที่ไหนนอกจาก...สถานการณ์แปลกๆ”
พงศ์วิชญ์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ “ก็ใช่ครับ...มันแปลกจริงๆ”
เขาหันไปมองอริสราอย่างอ่อนโยน ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นบางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนในตอนที่เขายังเป็นมาเฟียเย็นชา
“ผมเจออาย...ที่โกดังร้างครับ” เขาเริ่มเล่าช้าๆ “วันนั้นผมมีเรื่องต้องสะสางบางอย่าง เธอเห็นเข้าพอดี ผมเลย...เอาปืนจ่อหน้าผากเธอ”
วิมลพักตร์ถึงกับยกมือขึ้นทาบอก
“อะไรนะลูก!?”
อริสราหน้าแดงจัด รีบก้มหน้าหนีสายตาทุกคน แต่เขาก
