“ขอโทษนะคะคุณแม่...”
“ไม่ต้องขอโทษลูก” หญิงวัยกลางคนส่ายหน้าเบาๆ น้ำเสียงอ่อนโยนทั้งที่สั่นเครือ “แม่เชื่อว่าความรักของลูก...จะพาพวกหนูกลับมาที่นี่ได้อีกครั้ง”
ประโยคนั้นกลายเป็นลมหายใจสุดท้ายก่อนที่ประตูห้องรับแขกจะปิดลง
เสียงประตูดัง ‘แกร๊ก’ กลายเป็นเส้นแบ่งระหว่างอดีตกับอนาคต ระหว่างคำว่า ตระกูล กับ หัวใจ
พงศ์วิชญ์พาอริสราเดินทางออกจากเพนต์เฮาส์โดยไม่หันกลับไปมอง เขาไม่ได้เสียใจที่ถูกตัดออกจากกองมรดก แม้จะเสียใจที่ต้องเลือกในสิ่งที่ไม่อยากเลือก แต่ในเมื่อเลือกไปแล้วเขาก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของตัวเอง และเชื่อว่าสักวันบิดาจะต้องให้อภัยลูกชายคนนี้ ท่านอาจจะแค่โกรธที่เขาไม่เลือกคนที่ท่านหาให้ แต่เขามั่นใจว่าท่านจะไม่มีวันเกลียดลูกคนนี้อย่างแน่นอน
แต่ในตอนนี้หัวใจที่เคยเต็มไปด้วยความเย็นชา...กลับอบอุ่นและอ่อนโยนเพราะผู้หญิงที่เขาพาออกมาด้วยในวันนี้
เธอไม่ใช่เชลย ไม่ใช่ของเล่น
แต่คือค
