“เฮียไม่เสียใจเหรอคะ ที่ต้องเสียทุกอย่างเพราะหนูกับลูก?”
เขามองเธอนิ่ง แววตานั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ
“ไม่มีวันไหนที่ฉันรู้สึกเสียใจได้เท่าวันที่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว...วันนั้นฉันเหมือนคนที่ตายทั้งเป็น”
อริสรานิ่งฟัง น้ำตาค่อยๆ คลอขึ้นทีละน้อย จนในที่สุดก็กลั้นไม่อยู่ เธอเอื้อมมือไปกุมมือเขาไว้แน่น ริมฝีปากสั่น
“หนู...ไม่รู้ว่าควรพูดยังไงดี แต่ขอบคุณที่กลับมา ขอบคุณที่เลือกหนูนะคะ”
เขายิ้มบางๆ ก่อนจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน อุณหภูมิจากร่างแกร่งแผ่กระจายเข้ามาอย่างอ่อนโยน หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบกลืนเสียงฝนที่เริ่มตกลงมาข้างนอก
“ฉันจะไม่หนีอีกแล้วอาย” เขาพูดเบาๆ ข้างขมับเธอ “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่ตรงนี้ ข้างเธอและลูกของเรา ขอแค่เธอไม่ทิ้งฉันไปก็พอ”
เธอกอดเขาแน่นขึ้น เสียงสะอื้นเบาๆ ดังอยู่ในอ้อมอกเขา ก่อนที่เธอจะพูดเสียงสั่น “หนูจะตามเฮียไปทุกที่ ไม่ว่าที่นั่นจะลำบากแค่ไหน ขอแค่มีเฮ
