ไม่นาน พิษณุและวิมลพักตร์ก็เข้ามาในห้องเงียบๆ ชายชรานิ่งอยู่นานก่อนพูดเสียงเรียบ
“ยัยวีณ์บอกหนูหรือยังว่าตาวิชญ์ อาจจะเดินไม่ได้อีก”
อริสราเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำ “นี่มันเรื่องจริงเหรอคะคุณลุง”
“หมอไม่กล้ายืนยัน” พิษณุพูดทั้งน้ำตา “แต่ที่แย่กว่านั้นคือ...เค้าอาจจะไม่มีความรู้สึกตั้งแต่ช่วงเอวลงไป...”
อริสรานิ่งงัน มือเย็นเฉียบ เธอมองใบหน้าเขาที่นิ่งสนิทด้วยความเจ็บปวด คนที่เคยแข็งแรงเข้มแข็งที่สุดในชีวิตเธอ ตอนนี้กลับดูเปราะบางราวกับเด็กน้อยที่ต้องการใครสักคนคอยดูแล
“พวกเราจะดูแลหลานของเราเองนะลูก” วิมลพักตร์พูดเบาๆ “แต่หนูควรไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ตามที่เค้าฝากฝังไว้ก่อนหมดสติ...”
คำพูดนั้นเหมือนคมมีดกรีดลงกลางใจ
“เริ่มต้นใหม่เหรอคะ?” เธอส่ายหน้า ก่อนน้ำตาร่วงเผาะ
“ไม่ค่ะ หนูจะไม่ไปไหนทั้งนั้น หนูจะอยู่ตรงนี้ อยู่กับเค้า”
พิษณุหันมามองอย่างจริงจัง
“หนูรู้มั้ย ถ้าตาวิชญ์ไม่หาย เค้
