เสียงหัวใจของเขายังเต้นดังชัดมั่นคง อบอุ่น และเป็นจังหวะเดียวกับของเธออีกครั้ง
เสียงหัวเราะเบาๆ ของทั้งคู่ยังคงดังแผ่วอยู่ในห้องพักผู้ป่วย ขณะที่อริสราเอนหัวพิงอกเขาอย่างเหนื่อยล้าแต่มีความสุขที่สุดในชีวิต
แต่ไม่นาน เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก ก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออกอย่างช้าๆ
“ขออนุญาตนะลูก...”
เสียงอบอุ่นแต่ทรงอำนาจของชายวัยเจ็ดสิบดังขึ้น ก่อนที่พิษณุกับวิมลพักตร์จะเดินเข้ามาพร้อมกล่องกำมะหยี่ในมือ
อริสรารีบขยับจะลุกขึ้น แต่พงศ์วิชญ์เอื้อมมือมาหยุดไว้เบาๆ
“ไม่ต้องลุก เดี๋ยวฉันพูดเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ก่อนหน้านี้มัวแต่ตกใจเลยไม่ได้สวัสดีพวกท่าน เสียมารยาทไปแล้ว” เธอพูดเสียงแผ่วก่อนจะหันไปยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า”
วิมลพักตร์รีบเข้ามานั่งข้างเตียง เอื้อมมือมาจับมือเธอไว้แน่น
“อย่าเรียกแม่แบบนั้นเลยลูก...เรียกแม่แบบเดิมดีกว่านะ”
คำพูดง่ายๆ นั้นทำให้อริสร
