ตอนที่ 9 รหัสลับ
1040 คำ
ระหว่างทาง พรปวีณ์พยายามชวนคุยเรื่องเบาๆ เพื่อดึงตัวเองออกจากความคิดน่ากลัวที่วิ่งวนในหัวตลอดหลายวันที่ผ่านมา
“พี่จำได้มั้ยคะ ตอนเด็กๆ วีณ์อยากเล่นฉากบู๊กับพี่แสน แล้วพี่บอกว่าวีณ์ต่อยไม่โดนหรอก เพราะมือเล็กกว่ามือพี่ตั้งเยอะ วีณ์เลยเอาส้นสูงโยนใส่แทน”
“จำได้” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นนุ่มขึ้นนิดหนึ่ง
“แล้วเฮียก็โดนแทน”
“ใช่ค่ะ” เธอหัวเราะจนตัวสั่น ภาพพี่ชายทำหน้าขรึมถอดรองเท้าส้นสูงออกจากไหล่เป็นภาพจำอมตะที่เธอไม่เคยลืม
“พี่วิชญ์โกรธใหญ่เลย”
“พี่โดนด่ามากกว่าอีก”
เขาเอ่ยเรียบๆ แต่ไหล่กว้างคล้ายผ่อนแรงตึงลง ทำให้เธอชักจะสนุกขึ้น
“แล้วตอนนั้นพี่แสนบอกว่าจะสอนวิธีป้องกันตัวให้ แต่วีณ์เรียนได้ครึ่งเดียวก็เลิก เพราะเจ็บแขน”
“วันนี้เริ่มใหม่ พี่จะสอนใหม่ให้ครบ” เขาตอบทันที
“จริงเหรอคะ ห้ามเบี้ยวล่ะ” ดวงตากลมสว่างวาบ
“อืม” เป็นคำรับสั้นๆ ที่ฟังเหมือนคำมั่นสัญญาในแบบของเขา
บทสนทนาดูจะเข้าที่เข้าทางขึ้น แต่ความเป็นสารินก็ยังคงเป็นสาริน คำตอบถูกคัดให้สั้น กระชับ ถูกต้อง อย่างกับกระสุนที่เล็งไว้แล้วจึงลั่นออกไป บางจังหวะทำให้ช่องว่างระหว่างคำพูดของทั้งสองยืดยาวออกไปจนเธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น
เธอมองมือของเขาที่จับพวงมาลัย มือใหญ่ที่เคยมีแผลถลอกบ่อยๆ เมื่อครั้งเป็นทหาร ความทรงจำหนึ่งแล่นกลับมา มือคู่นั้นเคยยื่นขนมปังให้ตอนเธอแอบร้องไห้ในครัว เพราะโดนคอมเมนต์ด่าหน้าโซเชียลว่าเล่นละครแย่ เขาไม่พูดอะไรเลยแค่วางขนมลงแล้วบอกว่า
‘ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว’
ความเมตตาเงียบๆ แบบนั้นทำให้เธออยากคุย อยากเปิดหัวใจ แม้เขาจะตอบคำถามสั้นจนน่าแกล้งก็ตาม
“พี่แสน…” เธอเริ่มอีกครั้ง คราวนี้เสียงเบาลง
“วีณ์ถามอะไรสักอย่างได้มั้ยคะ เรื่องส่วนตัวนิดหน่อย”
“ลองถามมา” เขายังไม่รับปากว่าจะตอบ
“ช่วงนี้พี่…มีคนคุยรึเปล่าคะ” เธอถามเหมือนชวนคุยเล่น แต่ตาจับสังเกตทุกริ้วรอยบนใบหน้าเขา
“ไม่มี” เขาตอบโดยที่ไม่เสียเวลาคิดด้วยซ้ำ
“อ๋อ…เหรอคะ” เธอหันหน้าหนีออกนอกหน้าต่าง ยิ้มให้ตึกสูงราวกับมันเป็นคนรู้ใจ
“ดีจัง งั้นพี่คงมีเวลาเฝ้าวีณ์เยอะหน่อย”
“เฝ้าตามหน้าที่” เขาเติมให้ตรงนิยาม แม้จะรู้สึกว่าคำว่า หน้าที่ กำลังคมเหมือนมีดที่เฉือนบางสิ่งในอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เธอกะพริบตาปรับสภาพใจ หน้าที่ก็หน้าที่สิ อย่างน้อย…เขาก็อยู่ข้างๆ ความคิดนั้นคล้ายมนต์สะกด เธอเงียบลงในที่สุด ปล่อยให้เสียงเครื่องปรับอากาศในรถและลมหายใจของทั้งคู่จับจังหวะเข้าหากันโดยไม่ตั้งใจ
เมื่อรถเคลื่อนสู่ทางด่วน แสงแดดเฉียงลงจนเกิดเงาเรขาคณิตบนแผงหน้าปัด พรปวีณ์ก้มมองโทรศัพท์ที่สั่นด้วยข้อความจากผู้จัดการส่วนตัว
‘วันนี้ซ้อมคิวห้าโมงเย็น ย้ายโลเคชันไปที่สตูสาธรนะ ระวังพวกแอบถ่าย’ เธอตอบสั้นๆ ว่า ‘โอเค’ แล้วเอนหลังพิงเบาะ
“พี่แสน” เธอเอ่ยอีกครั้งโดยไม่มองเขา
“ถ้าวีณ์จะขอหลับตรงนี้สักงีบ พี่จะว่าอะไรมั้ยคะ”
“ไม่ว่า” เขาตอบทันที
“วีณ์จะคุยหรือหลับ พี่ก็ขับรถได้เหมือนเดิม”
ประโยคเรียบง่ายนั้นทำให้เธอยิ้มจางๆ
“ค่ะ งั้นวีณ์จะหลับสักหน่อย เผื่อพี่จะสบายหู”
เขาเหลือบมองทันเห็นรอยยิ้มที่สร้างขึ้นเพื่อปกปิดความน้อยใจนิดๆ ของเธอ
“วีณ์” เขาเรียกชื่อ เธอหันมา ดวงตากลมใสช้อนรับ
“พี่ไม่ได้รำคาญ แค่…พี่ไม่ถนัดพูดเยอะ แต่พี่ถนัดฟังมากกว่า วีณ์ก็น่าจะรู้จักพี่ดีไม่ใช่เหรอ”
ได้ยินคำอธิบายนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนมือใหญ่มาวางเบาๆ บนไหล่เพื่อปลอบโยน เธอพยักหน้าช้าๆ
“ค่ะ วีณ์รู้จักพี่แสนดีกว่าใครแน่นอน”
น้ำเสียงของเธอคราวนี้ติดความอ่อนโยนมากกว่าความซุกซน
เวลาผ่านไปไม่นาน รถสีเข้มเคลื่อนเข้าเขตเพนต์เฮาส์ส่วนตัวของพี่ชาย สนามหญ้าแนวตั้งบนกำแพงและกระจกบานยักษ์สะท้อนท้องฟ้าสีอ่อน พรปวีณ์สูดลมหายใจลึก รู้ดีว่าหลังประตูกระจกชั้นบนสุดคือพี่ชายที่ทั้งรักทั้งกลัว บางทีวันนี้ เธออาจจะได้ใช้เวลาอยู่กับเขามากขึ้นอย่างที่เธอเฝ้ารอมานาน
“ถึงแล้ว ”สารินดับเครื่องแล้วหันมาคุยกับเธอ
“ขอบคุณนะคะพี่แสนที่ไปรับวีณ์ด้วยตัวเอง”
เธอพูดขึ้นดวงตาคู่สวยสื่อสารมากกว่าถ้อยคำ
เขากำลังจะตอบว่าเป็นหน้าที่ แต่เหมือนลิ้นแข็งไปเสี้ยววินาที ก่อนตัดสินใจเลือกพูดคำอื่น
“จากนี้ไป…ถ้ามีอะไรโทรหาพี่ก่อนเสมอ อย่าเดินคนเดียว อย่าใช้ทางลัด อย่าเปิดประตูให้ใคร ต่อให้เค้าจะบอกว่าเป็นคนของเฮีย จำไว้ว่าพวกเราจะใช้รหัสในการสื่อสารที่เรารู้กันเท่านั้น”
“ค่ะ” เธอตอบโดยไม่ลังเล “งั้นรหัสวันนี้คืออะไรคะ”
“พี่จะส่งไลน์ให้” เขายอมให้ริมฝีปากยกมุมขึ้นนิดเดียว
“ห้ามอ่านออกเสียงล่ะ แค่จำไว้ก็พอ”
“รับทราบค่ะ!” เธอทำท่าตะเบ๊ะอีกครั้ง คราวนี้เขาหัวเราะเบาๆ ออกมาจริงๆ เป็นเสี้ยวเสียงหัวเราะที่น้อยคนเคยได้ยิน
เขาออกจากรถไปอ้อมเปิดประตูให้ เธอก้าวลงอย่างสง่างามในแบบดาราสาว แต่ทันทีที่ส้นรองเท้าแตะพื้น รอยยิ้มก็หลุดไปเล็กน้อย เงายาวของคนสองคนทอดไปทางเดียวกันบนพื้นหินอ่อน เธอรู้สึกอยากเอื้อมมือไปแตะเงานั้นให้ทับกันสนิท แต่ความเป็นจริงทำให้เธอเก็บมือไว้ข้างลำตัวแทน
- ผู้เขียน
