จะอยู่หรือตายก็เรื่องของเธอ
1761 คำ
คำเตือนก่อนอ่าน...ตอนนี้มีฉากดราม่าและไม่ควรทำตาม โปรดเข้าใจว่ามันคือนิยาย>//
ฉันโทรหาธีร์เพื่อบอกว่าฉันอยู่หน้าห้องของเขาแล้วเพราะตอนนี้ฉันไม่มีคีย์การ์ดห้องเขาฉันก็เลยเข้าไปไม่ได้ เขากดรับสายแต่ไม่ได้พูด สักพักประตูห้องของเขาก็เปิดออกแต่ไม่ใช่ธีร์ที่เป็นคนเปิดแต่เป็นผู้หญิงคนนึงที่ฉันจำได้ว่าคือผู้หญิงที่เดินออกมาจากห้องน้ำกับธีร์ในวันนั้น ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำในมือของเธอกำมือถือของธีร์เอาไว้อยู่นั่นก็แปลว่าคนที่รับสายฉันเมื่อกี้คือผู้หญิงคนนี้เธอใช้สายตามองฉันอย่างเหยียดๆแล้วเดินเข้าไปให้องฉันไม่รู้ทำยังไงก็เลยต้องเดินตามเข้ามาฉันมองหาธีร์แต่ก็ไม่เจอ ฉันยืนอยู่ที่เคาท์เตอร์ครัวฉันมองไปรอบๆห้องของเขาด้วยใจที่เจ็บปวด ห้องที่ฉันเคยอยู่เคยทำความสะอาดเคยมีความสุขแต่ตอนนี้มันไม่ใช่ของฉันอีกแล้ว สักพักธีร์ก็เดินออกมาในสสภาพผ้าขนหนูพันรอบเอว ฉันมองเขาคนที่ฉันสุดแสนจะคิดถึงแต่พอมองไปที่ร่างกายของเขามันเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและรอยแดงเป็นจ้ำๆตรงบริเวณลำคอทั้งสองข้างไม่บอกก็รู้ว่าเกิดจากอะไร เขามองฉันด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะเดินไปนั่งเคียงข้างกับผู้หญิงคนนั้นที่โซฟาที่เราเคยนั่งดูหนังด้วยกันเขากอดเธอคนนั้นต่อหน้าฉัน มันทำให้ฉันเจ็บมากไปกว่าเดิมเจ็บจนคิดว่าตัวเองสามารถมีชีวิตอยู่ได้ยังไงทั้งที่มันเจ็บขนาดนี้ ฉันไม่น่ามาเลยจริงๆ
"แบมกลับไปก่อนนะพรุ่งนี้ธีร์ไปรับ จุ๊บ" ฉันมองดูเขาพูดกับผู้หญิงคนนั้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับจูบลงไปที่แก้มของผู้หญิงคนนั้น มันทำไมเจ็บได้ขนาดนี้นะเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว
"โอเคค่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ จุ๊บ"
หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอนของธีร์แล้วกลับออกไปเขาก็หันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชาต่างจากที่คุยกับผู้หญิงคนนั้น
"เธอบอกมีเรื่องจะคุยด้วย"
"อื้มม" ฉันตอบออกไปโดยพยายามบังคับให้เสียงไม่สั่น
"เธอจะพูดก่อนหรือจะให้ฉันพูดก่อน"
"เอาเรื่องของธีร์ก่อนก็ได้"
"วันนั้นเธอคุยอะไรกับย่าของฉัน"
"ย่าเหรอ เราคุยตอนไหนเราไม่รู้จักท่านเลยด้วยซ้ำ"
"คนแก่ที่เธอไปเจอในสวนวันนั้นท่านคือย่าของฉันเอง"
"............." ฉันพูดไม่ออกเพราะฉันไม่คิดว่าท่านจะเป็นย่าของธีร์
"เธอไปเล่าอะไรให้ท่านฟังท่านถึงเรียกฉันไปด่า"
"เราขอโทษเราก็แค่อยากระบายเรื่องที่อัดอั้นตันใจให้ใครสักคนได้รับรู้เราไม่คิดว่าท่านคือย่าของธีร์จริงๆนะ"
"อ่องั้นเหรอ นึกว่ารู้อยู่แล้วก็เลยเรียกคะแนนสงสารให้ท่านเห็นใจโดยการเอาเรื่องของฉันไปบอกกับท่าน รู้ไหมว่าตอนนี้ท่านบังคับให้ฉันรับผิดชอบเธอด้วยการแต่งงาน"
"แต่งงาน??"
"เออดิแต่เธออย่าคิดว่าฉันจะยอมเธอต้องไปบอกกับท่านว่าเธอไม่แต่งเพราะแค่เธอปฏิเสธเราก็ไม่ต้องแต่งงานกัน"
"แต่เราคงทำอย่างนั้นไม่ได้"
"หมายความว่าไง"
"ตอนนี้..เราท้องได้หกสัปดาห์แล้ว"
"ว่าไงนะ!!!ท้องงั้นเหรอ"
"เราเพิ่งไปตรวจมาเมื่อเช้า นี่ผลตรวจส่วนนี่สมุดบันทึก" ฉันยื่นของสองสิ่งให้เขาอ่านแต่เขากลับปัดมันทิ้งอย่างไม่ไยดี
"ไปเอาเด็กออกซะ"
"ธีร์" ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากปากของเขา
"ได้ยินไหม ไปเอาเด็กออกซะ"
"เราทำไมได้ลูกไม่ผิดเราทำร้ายแกไม่ได้"
"แต่ฉันไม่ต้องการเด็กและก้ไม่ต้องการเธอแล้วด้วย"
" ธีร์อย่าบังคับให้เราทำแบบนี้เราขอร้องเด็กในท้องแกคือลูกของเรานะ แกอยู่ในนี้" ฉันพยายามเอามือของเขามาจับที่หน้าท้องของฉันเผื่อเขาจะสัมผัสได้ถึงลูกแต่เขากลับสะบัดมือออกอย่างไม่ใยดี
"ฉันบอกว่าไงว่าฉันไม่ต้องการเด็กและตอนนี้ฉันก็ไม่ต้องการเธอด้วย ไปเอาเด็กออกซะจากนั้นเธอกับฉันเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกสี่ปีที่ผ่านมาฉันจะชดเชยเป็นเงินให้" เขาพูดพร้อมกับหยิบเงินในกระเป๋าทั้งหมดที่มีแล้วโยนใส่หน้าฉัน
"ไม่เราไม่ต้องการเงินเราแค่ต้องการธีร์ต้องการลูก ขอร้องล่ะอย่าใจร้ายกับเรากับลูกเลยนะเราขอร้อง ฮึก ฮึก" ฉันร้องไห้พร้อมกับก้มลงกราบแทบเท้าเขาเพื่อขอร้อความเห็นใจ เราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ธีร์ ฮึก ฮึก ฮืออออ แต่ถ้าธีร์จะบังคับให้เราทำร้ายลูกเราขอตายพร้อมกับลูกเลยดีกว่า" ฉัพยายามหาคำพูดเพื่อให้เขาเห็นใจแต่ดูเหมือนเขาจะไม่เห็นใจเลยสักนิดทำไมเขาใจร้ายได้ขนาดนี้
"นั่นมันเรื่องของเธอจะอยู่หรือจะตายก็เรื่องของเธอ"
"ฮึก ฮึก ฮืออออ" ฉันทรุดนั่งโดยที่มือก็ยังจับอยู่ที่เท้าของเขาสายตาของเขาที่มองมามันมีแต่ความสมเพชฉันทนไม่ไหวกับสายตาแบบนั้นและไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าทำฉันเดินไปคว้ามีดปอกผลไม้ในครัวมาถือไว้
"เธอคิดจะทำอะไร"
"ถ้าธีร์ไม่ต้องการเรากับลูกเราจะฆ่าตัวตาย ตายไปพร้อมกับลูก ฮืออออ" ฉันเอามีดมากรีดที่ตรงข้อมือซ้ายของตัวเองอย่างช้าๆจนมีเลือดไหลซึมออกมา
"ถ้าเรากับลูกตายธีร์คงจะพอใจใช่ไหม ฮึก ฮึก"
".........." เขาเงียบไม่ตอบไม่อะไรทั้งนั้นมันยิ่งทำให้อารมณ์ความรู้สึกของฉันดำดิ่งลงไปอีก
"เราไม่มีความหมายกับธีร์เลยเหรอ ฮือออ"
"..........."
"ทำไมธีร์ใจร้ายกับเราได้ขนาดนี้ล่ะ ฮืออออ"
"..........."
"เราผิดอะไร ฮืออออ โอ๊ยย ฮืออออ" ฉันเริ่มรู้สึกเจ็บแผลเพราะกรีดลึกมากธีร์คงจะตกใจเขารีบเดินเข้ามาผลักมีดในมือของฉันออกไปแล้วโยนไปในห้องนอน
"ทำบ้าอะไรของเธอวะ อยากตายมากนักหรือไง แม่งเอ้ยยยยย!" แลัวสติของฉันก็ดับวูบไป
ฉันรู้สึกตัวเมื่อได้กลิ่นยาพอฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงคนไข้ในโรงพยาบาล ฉันมองดูแขนข้างซ้ายของฉันมีผ้าพันแผลพันไว้ส่วนมืออีกข้างมีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ฉันมองแผลที่ทำร้ายตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้นฉันเอามือกุมท้องตัวเองแล้วขอโทษลูก
"แม่ขอโทษแม่เกือบทำให้หนูไม่ได้เกิดมา ฮือออ แม่ขอโทษ" เพราะถ้าฉันตายไปลูกก็ต้องตายไปพร้อมกับฉันด้วยตอนนั้นฉันยอมรับว่าสติหลุดมากฉันควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เลย
จนกระทั่งคุณหมอกับพยาบาลเดินมาตรวจอาการฉัน คุณหมอบอกว่าโชคดีที่ฉันไม่ได้เสียเลือดไปมากเพราะไม่อย่างนั้นมันอาจจะส่งผลต่อเด็กในท้องมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดต่อลูกมากขึ้นไปอีก
"ลูกจ๋าแม่สัญญาว่าต่อไปนี้แม่จะปกป้องหนูเองแม่จะปกป้องหนูด้วยชีวิตของแม่แม่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของแม่ได้"
ฉันนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลได้สองวันโดยที่มีแค่เพียงพี่ขวัญเท่านั้นที่มาเยี่ยมส่วนธีร์...ฉันไม่เห็นเขาเลยแต่ก็ดีแล้วล่ะที่เขาไม่มาเพราะฉันคงทำใจไมไ่ด้ถ้าต้องเจอหน้าเขา
"เอยเป็นยังไงบ้างเด็กในท้องปลอดภัยดีใช่ไหม"
"ค่ะแกปลอดภัยดี เอยมันโง่เหลือเกินที่ทำอะไรไม่คิดเกือบทำให้ต้องเสียลูกไปแล้ว ฮึก ฮึก" พอคิดถึงเรื่องที่ผ่านมามันก็ทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาอีกและมันคงจะฝังใจฉันไปตลอด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ฉันกับพี่ขวัญหันไปมองที่ประตูพร้อมกัน
"คุณยาย" คนที่เดินเข้ามาคือคุณยายที่ฉันเจอที่สวนในวันนั้นและตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าท่านคือคุณย่าของธีร์ท่านมาพร้อมกับคนขอบท่านที่ฉันไม่รู้จัก ฉันรีบยกมือไหว้ท่านทันที ท่านเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับถามฉันด้วยความห่วงใย
"อาการดีขึ้นแล้วใช่ไหมลูก"
"ค่ะคุณท่าน" ตอนนี้ฉันควรจะต้องเรียกท่านว่าคุณท่านเพราะท่านไม่ใช่เป็นแค่คุณย่าของธีร์แต่ท่านคือเจ้าของทุนที่ทำให้ฉันได้เรียนต่อจนจบปริญญา
"ทำไมเรียกแบบนั้นล่ะจ๊ะเรียกคุณยายแบบเดิมหรือจะเรียกคุณย่าก็ได้นะลูก"
"เอยไม่บังอาจหรอกค่ะ"
"จะมาเจ้ายศเจ้าอย่างทำไมกันในเมื่อตอนนี้เอยคือหลานสะใภ้ของย่าแล้วในท้องของเอยก็มีเหลนตัวน้อยๆของย่าอีก"
"คุณท่าน ฮึก ฮึก เอยขอโทษเอาเกือบทำร้ายเขา เอยขอโทษ" ฉันร้องไห้พร้อมกับยกมือไหว้ท่านด้วยความรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรลูกคนเราทุกคนย่อมทำสิ่งที่ผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น"
"อต่เอยเกือบฆ่าแกเเพราะความโง่ของเอย"
"โง่แล้วก็ต้องกลับมาฉลาด เอยไม่ต้องห่วงนะลูก ย่าจะดูแลเอยกับเหลนของย่าด้วยตัวย่าเองส่วนตาธีร์ถ้ามันจะไม่มีความรับผิดชอบไม่มีความเป็นพ่อก็เรื่องของมันถ้ามันจะตายเพราะเป็นโรคเอดส์ก็ปล่อยมันไปย่าจะไม่สนใจมันแล้ว เอยเองก็เหมือนกันถ้าอยากจะตัดใจจากตาธีร์ได้ย่าจะไม่ว่า"
ปล.อ่านตอนนี้จบแล้วอย่าด่าเอิงเอยเลยนะนางคงจะสุดแล้วจริงๆถึงทำอะไรลงไปโดยไม่คิดส่วนอิธีร์ด่าได้เต็มที่
- ผู้เขียน
