น้องไออุ่น
1549 คำ
ธีร์...
ผมต้องลากสังขารอันไร้เรี่ยวแรงของตัวเองขับรถมาที่บ้านเพราะย่าของผมบอกมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย
"ย่ามีอะไรจะคุยกับผมครับ"
"ตาธีร์ทำไมหน้าตาเราถึงได้โทรมขนาดนี้ล่ะเป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าเป็น...ย่าว่าเราไปตรวจเลือดมั่งนะย่าเป็นห่วง"
"ผมไม่ได้เป็นอย่างที่ย่าคิดหรอกครับ ผมน่ะป้องกันตลอด"
"เหรอ ขาดป้องกันนะ หึ" ผมรู้ว่าท่านประชดเรื่องที่ผมทำเอยท้อง
"เข้าเรื่องเถอะครับคุยเสร็จผมจะรีบกลับไปนอน"
"ย่าจะคุยเรื่องหนูเอย"
"....."
"ตกลงเราจะเอายังไงในเมื่อตอนนี้หนูเอยเค้าท้องลูกของธีร์"
"ย่าจะด่าว่าผมไม่มีความรับผิดชอบเห็นแก่ตัวก็ได้นะครับผมไม่ต้องการมีครอบครัวไม่อยากรับผิดชอบชีวิตใคร"
"สรุปเราจะไม่รับผิดชอบใช่ไหม"
"ผมรู้ว่าย่าไม่ปล่อยให้เอยกับเด็กในท้องลำบากหรอกครับ ยังไงผมฝากย่าช่วยดูแลพวกเขาด้วยละกัน" ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันไม่ถูกต้องและโคตรเห็นแก่ตัว เหี้ยยังเรียกพี่ที่โยนภาระความรับผิดชอบไปให้ย่าแต่ผมรู้ว่าถึงไม่มีผมเอยกับเด็กในท้องก็คงไม่ลำบาก
"ย่าไม่คิดเลยว่าธีร์จะพูดแบบนี้ ย่าผิดเองที่ย่าเลี้ยงธีร์มาให้เป็นคนแบบนี้"
"ผมเลวด้วยตัวของผมเองไม่เกี่ยวกับย่าหรอกครับ"
และก่อนออกมาจากบ้านย่าผมบอกกับท่านว่าผมจะไปเรียนต่อที่แคนาดาเป็นเวลาสี่ปีซึ่งท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรท่านบอกว่าอยากทำอะไรก็ให้ทำไปเลยถ้าทำแล้วมีความสุขก็ทำ
สี่ปีต่อมา...
ตุ่บ!!
"โอ๊ย" จู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงที่ไหนไม่รู้วิ่งมาชนผมอย่างแรงจนตัวแกล้มไปนั่งกองกับพื้นโชคดีที่ตรงนี้เป็นพื้นหญ้าคงไม่เจ็บมากเท่าไหร่ผมจับตัวแกขึ้นมาแล้วดุแกไปคำนึงแต่ดูเหมือนแกจะไม่กลัวผมเลยแกมองหน้าผมด้วยแววตาสงสัย แววตาเล็กๆคู่นี้ฉายแววความซุกซนออกมาอย่างเห็นได้ชัดดูก็รู้เลยว่าคงจะเอาแต่ใจเหมือนใครสักคนที่ผมก็นึกไม่ออกว่าใครแต่ผมก็รู้สึกคุ้นๆอยู่
"เดินทำไมไม่ระวัง"
"คุณลุงเป็นใครคะ" แกเงยหน้าขึ้นถามผมใบหน้าขอแกมีแต่เหงื่อไหลย้อยเต็มหน้าผากสงสัยจะไปวิ่งเล่นมาผมเผ้าก็กระเซอะกระเซิงดูท่าจะซนน่าดู
"คุณหนู!!! คุณหนูไออุ่น!!!!อยู่ไหนคะคุณหนู!!!!" เสียงพี่เปิ้ลแม่บ้านตะโกนเรียกใครกัน??
"อุ้ย พี่เปิ้ลมาตามแล้วขอน้องอุ่นหลบหลังคุณลุงหน่อยนะคะ" ผมมองเด็กหญิงตัวน้อยที่วิ่งมาหลบข้างหลังของผม มือน้อยๆกำเสื้อของผมเอาไว้แน่นแล้วเอาหน้าซุกเข้าที่กลางหลังของผมเพื่อหลบคนที่กำลังตามหา
"อุ่ย คุณธีร์ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"
"เพิ่งมาถึงเมื่อกี้ ว่าแต่คุณย่าอยู่หรือเปล่า"
"อยู่ค่ะท่านน่าจะกำลังอ่านหนังสืออยู่บนห้อง"
"อืม"
"เอ่อขอโทษนะคะตอนคุณธีร์เดินเข้ามาคุณธีร์เห็นคุณหนูไออุ่นวิ่งมาทางนี้มั้ยคะ เอ่อ คือพี่ลืมไปคุณธีร์คงจะไม่รู้จัก ถ้างั้นพี่ขอไปตามหาคุณหนูก่อนนะคะไม่รู้ไปวิ่งซนอยู่ที่ไหน" ผมพยักหน้าให้พี่เปิ้ลแม่บ้านจากนั้นเธอก็เดินไปอีกทางเพื่อหาเด็กน้อยที่ชื่อว่าไออุ่น
"คิก คิก คิก ตลกจังเลยพี่เปิ้ลไม่เห็นน้องอุ่น คิก คิก คิก"
เสียงหัวเราะสดใสของเด็กน้อยดังขึ้นอย่างชอบอกชอบใจหลังจากคนที่แกกำลังแอบซ่อนอยู่หาตัวแกไม่เจอ
"เราชื่อไออุ่นเหรอ"
"ใช่แล้วค่าน้องชื่อไออุ่นแล้วคุณลุงชื่ออะไรคะแล้วคุณลุงมาหาใครมาหาคุณย่าทวดเหรอหรือว่ามาหาแม่เอยของน้องอุ่น"ง
"แ ม่ เ อ ย" ผมเอ่ยชื่อของผู้หญิงที่ผมไม่ได้เจอมาเกือบสี่ปีหลังจากที่ผมขอย่าไปเรียนต่อที่แคนาดา
"คุณลุงเรียกชื่อแม่เอย คุณลุงมาหาแม่เอยเหรอคะ แม่เอยไม่อยู่ค่าแม่เอยไปธุระกับคุณลุงหมอ"
"คุณลงุหมอ??"
"ค่า คุณลุงหมอใจดี คุณลุงหมอบอกว่าเดี๋ยวกลับมาจะซื้อขนมมาฝากน้องด้วย"
"น้องอุ่นแม่กลับมา....... ธีร์??" ผมมองหน้าเอยที่เพิ่งเดินลงมาจากรถเธอละสายตาจากลูกแล้วมองมาที่ผมแล้วทำหน้าตกใจเธอคงไม่คิดว่าผมจะกลับมามั้งเพราะกำหนดของผมคือสี่ปีแต่พอดีว่าผมทำเรื่องจบก่อนก็เลยกลับก่อนกำหนดประมาณสี่เดือนเราสองคนมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าถ้ากลับมาก็ต้องเจออยู่ดีแต่ทำไมใจผมถึงเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ
"อ้าวธีร์กลับมาแล้วเหรอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"พี่นัย" พี่นัยคือพี่ดนัยลูกพี่ลูกน้องของผมเองพี่ดนัยแก่กว่าผมหกปีเขาเป็นหมออยู่โรงพยาบาลที่ผมเคยพาเอยไปนั่นแล่ะ
"แม่เอยมาแล้วววววว" เด็กน้อยวิ่งไปหาแม่ของแกเอยอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาหอมแก้มทั้งซ้ายทั้งขวา
"ไปเล่นซนที่ไหนมาคะทำไมตัวถึงได้เปียกขนาดนี้ แล้วพี่เปิ้ลอยู่ไหนคะ"
"คุณหนูอยู่ที่นี่เองพี่เปิ้ลตามหาซะทั่วเลย"
"คิก คิก มะกี้น้องอุ่นหลบอยู่หลังคุณลุงคนนี้ค่า น้องอุ่นเห็นพี่เปิ้ลแล้วแต่น้องอุ่นซ่อนตัวไม่ออกมา คิก คิก"
"ร้ายนักนะคะตัวแค่นี้น่ะ" พี่เปิ้ลทำทีเป็นว่าเด็กน้อยที่ยังหัวเราะคิกคัก
"นั่นสินะไม่รู้ร้ายได้ใครมา" ผมหันไปมองคนพูดเป็นคำพูดของย่าของผมเองไม่รู้ว่าท่านยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมือ่ไหร่
ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ภายในห้องรับแขกที่มีคุณย่า ผม เอย พี่ดนัยแล้วก็...ลูกสาวของผมน้องไออุ่นที่ตอนนี้นั่งอยู่บนตักพี่ดนัย
"กลับมาทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะธีร์ ฮึ" ผมละสายตาจากเด็กน้อยหันมาทางคุณย่า
"พอดีผมเรียนจบก่อนกำหนดก็เลยกลับมาก่อนครับ"
"อืมม" แค่นั้นครับที่ย่าของผมตอบจากนั้นท่านก็หันไปพูดกับพี่ดนัย
"นัยพาเอยไปดูทำเลมาเป็นไงบ้างพอได้ไหมลูก"
"ทำเลดีครับคุณย่าเพราะอยู่ในแหล่งชุมชนแต่หน้าร้านไม่มีที่จอดรถผมวนหาที่จอดยังยากเลยครับผมเลยคิดว่าเราลองหาที่อื่นดูก่อนดีกว่าเพราะถ้าไม่มีที่จอดรถผมว่าลำบากลูกค้าจะไปจอดที่ไหน เอยไม่รีบใช่มั้ย"
"เอ่อ ค่ะเอยไม่รีบ" ผมไม่รู้ว่าทั้งสามคนคุยกันเรื่องอะไร ดูเหมือนตอนนี้ผมจะกลายเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้
"คุณลุงหมอขาน้องอุ่นอยากกินไอศครีมเค้กแล้วค่ะ"
"โอเคครับงั้นเราไปกินไอศครีมเค้กแสนอร่อยกันดีกว่าเนอะ"
"ค่าาา^^"
"งั้นเดี๋ยวเอยไปหยิบจานกับส้อมในครัวให้นะคะ"
"ครับผม" จากนั้นพี่ดนัยอุ้มน้องไออุ่นเดินออกไปตามด้วยเอยที่เดินตามหลังผมมองตามทั้งสามคนไปก็เห็นว่าพี่ดนัยพาน้องไออุ่นไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวจากนั้นก็เดินไปหยิบกล่องไอศครีมออกมาจากตู้เย็นส่วนเอยเดินไปหยิบจานในครัวออกมาแล้วจัดการตักเค้กไอศครีมในกล่องใส่จานให้ลูก....ของผม
"เป็นไงน้องไออุ่นเหลนของย่า น่ารักมั้ย"
"ครับน่ารักมากเลย" ผมตอบย่าโดยที่สายตาของผมยังจับจ้องไปที่ร่างเล็กป้อมที่อ้าปากรอไอศครีมที่พี่ดนัยป้อนอย่างมีความสุขโดยมีเอยคอยเช็ดมุมปากที่เลอะไอศครีมให้กับลูก
"ปลายปีนี้ตาดนัยจะให้ญาติผู้ใหญ่มาขอหมั้นเอยแล้วนะ"
"คุณย่าว่าอะไรนะครับพี่นัยจะมาขอหมั้นเอย"
"อืมใช่สองคนนี้เค้าดูใจกันมานานหลายปีแล้วธีร์คงไม่รุู้สินะ ถ้ารู้ก็คงจะแปลกเพราะธีร์เป็นคนบอกก่อนไปเรียนต่อว่าไม่ต้องเอาเรื่องของเอยกับลูกไปรบกวนธีร์ย่าก็เลยไม่ได้บอกอะไรธีร์ ดีนะธีร์กลับมาก่อนจะได้ร่วมงานหมั้นของพี่เค้ากับเอย เห้อออ ต่อไปนี้เหลนตัวน้อยของย่าก็คงจะมีพ่อกับเค้าสักที" พูดเหมือนประชดก่อนที่ท่านจะลุกออกไปทิ้งผมนั่งอยู่คนเดียวในห้องรับแขก
คิก คิก สมน้ำหน้าอิธีร์เนอะ คิก คิก
- ผู้เขียน
