ธีร์......
"ไม่น้อยใจจริงเหรอ" เอยกระซิบข้างหูจนผมขนลุกแต่ก็ยังทำใจแข็งไม่หันไปมองหน้า
"จริง"
ด้วยความที่ผมน้อยใจ...เอ่ออ ผมยอมรับก็ได้ว่าน้อยใจเธอจริงๆนั่นแล่ะที่ปิดบังเรื่องความทรงจำแต่จะให้ผมยอมรับว่าน้อยใจใครจะกล้าบอกผมก็อายเป็นเหมือนกันนะผมก็เลยปฏิเสธว่าไม่ได้น้อยใจ
"ไม่อยากให้เอยง้อใช่ไหม"
"ก็ไม่ได้งอนไม่ได้น้อยใจจะมาง้อทำไม กลับไปนอนที่ห้องเถอะธีร์ง่วงแล้วอยากนอน พรุ่งนี้ต้องไปส่งลูกโรงเรียนอีก"
พูดไปงั้นแล่ะแต่จริงก็อยากให้เธอง้อเพราะเธอไม่เคยง้อผมเลย ผมอยากรู้ว่าเอยขะง้อผมยังไง
"ไล่เอยกลับไปนอนที่ห้องจริงเหรอ"
"ไม่ได้ไล่แค่บอกให้กลับไปนอนที่ห้องตัวเอง"
"ถ้างั้นก็ได้เอยกลับไปนอนที่ห้องก็ได้ เสียดายจังอุตส่าห์ใส่ชุดนอนตัวนี้มาให้ธีร์ดู สงสัยธีร์จะไม่อยากดู"
พอเธอลุกผมก็ลุกตามก่อนจะหันไปเจอ...เจอ
"อึก"
ผมลอบกลืนน้ำลายลงคอดังอึกเพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ เอยใส่ชุ
