โรงพยาบาล...
"เลิกงานแล้วเหรอลูก"
"ครับย่า"
"พ่อขาน้องอุ่นอยากได้นิทานเล่มใหม่ค่า"
"ได้ครับเดี๋ยวพ่อพาน้องไปซื้อนะครับ"
"เย้ เย้ น้องอุ่นจะได้มีนิทานเรื่องใหม่เล่าให้แม่เอยฟัง^^"
ผมมองหน้าลูกสาวที่ไม่มีอาการเศร้าหรือร้องไห้อย่างที่เคยเป็นเมื่อหลายวันก่อนแต่ก็ดีแล้วครับผมไม่อยากให้แกเศร้า หรือร้องไห้เพราะแค่เห็นน้ำตาของลูกผมก็แทบจะขาดใจตายอยู่แล้วผมมองหน้าลูกแล้วก็คิดไปว่าถ้าสายพินทำกับลูกของผมเหมือนที่พูดในโทรศัพท์ได้สำเร็จลูกของผมจะเป็นยังไงแกจะต้องเจอกับอะไรถ้าต้องถูกตัดแขนตัดขาแล้วถูกส่งขายไปที่ไหนก็ไม่รู้กฎหมายจะลงโทษผู้หญิงคนนั้นยังไงอย่างมากสุดก็อาจจะไปใช้ชีวิตในคุกตลอดชีวิตเท่านั้นเผลอๆอาจจะแค่ไม่กี่ปีก็ออกมาใช้ชีวิตปกติพอมองไปที่เอยที่ยังนอนไม่ได้สติและไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะฟื้นและถ้าฟื้นแล้วเธอจะเป็นยังไงมันก็เลยทำให้ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำลงไปมันก็สมควรแล้วในเมื่อกล้าทำร้าย
