บุษกรพยายามติดต่ออยุทธ์แต่ผ่านไปหลายชั่วโมงเธอก็ติดต่อเขาไม่ได้ ทำได้เพียงกระวนกระวายใจจนแทบลืมอาการป่วยไข้ของตัวเองไปเสียสนิท จนผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ ประตูห้องผู้ป่วยของเธอก็เปิดออกอยุทธ์เดินใส่สายคล้องไหล่มาเห็นชัดแต่ไกล ที่แขนมีเฝือกแข็งหุ้มอยู่ บุษกรผุดลุกขึ้นนั่งแล้วมองคนที่มายืนทำหน้าเหมือนเหนื่อยหน่ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
“นาย... เป็นอะไรมากรึเปล่าตกลงว่าเจ็บที่ข้อศอกเหรอคะ”
“อืม ล้มกระแทกกระดูกร้าว”
“ตอนทรัพย์มาบอกเห็นบอกว่ามือเบี้ยวไปเลย กลัวว่าจะหัก นายไม่ได้ใช้มือคงแย่แน่” หญิงสาวลุกเดินมาดูแขนเขา
อยุทธ์กลอกตา บ่นในใจว่าไอ้ทรัพย์ ไอ้เวร... ความไม่เนียนของมันจะทำให้ทุกอย่างดูแย่! ชายหนุ่มได้แต่ด่าลูกน้องตามหลัง เพราะตอนสั่งให้มันร่วมมือเขากับธรณิศกำชับอย่างดีแล้วว่าให้บอกว่าล้มกระแทกแล้วเอาศอกลงก่อนเลยกระดูกข้อศอกร้าว
ไอ้ทรัพย์มันพูดเรื่องมืออะไรของมันกันนะ
“ไม่เป็นอะไรม
