3. แค่แต่งงาน
989 คำ
ตึก!
"เสียงอะไร" ทันทีที่เสียงรบกวนปลุกให้คนนอนหลับสะดุ้งตื่นตามสัญชาตญาณ มาเฟียหนุ่มดีดตัวลุกนั่งกระทันหัน มองบรรยากาศในห้องนอนส่วนตัวไร้เจ้าสาวคนเมื่อคืน แต่มันก็ไม่เป็นผลสำหรับคนใจด้านชาสักนิดเดียว
"วางไว้ตรงนั้นเลยค่ะ ส่วนกองพวกนั้นก็ย้ายไปเรียงในห้องนู้นค่ะ"
"วุ่นวาย" เสียงเข้มสบถบอก ได้ยินเสียงผู้คนจำนวนนึงนอกห้อง รวมถึงเสียงหวานๆ ที่มันกระทบโซนประสาทให้หงุดหงิด
ปลายขายาวรีบเบี่ยงลงข้างเตียง เหยียบพื้นหินกระเบื้องลายหินอ่อนดำมุ่งตรงไปยังประตู
"เซอร์ไพรส์ค่ะคุณสามี!" เฟย์รีบโผลมายืนเบื้องหน้าร่างสูงสง่า ถึงจะอยู่ในชุดนอนแขนขายาวสีโทนเข้มก็ไม่ทำให้ความหล่อของเขาลดลง
ร่างอรชรในชุดเดรสสีชมพูสดใส บวกกับที่คาดผมพองฟูเฉดเดียวกัน ยกเว้นบรรยากาศวุ่นวายของเหล่าบอดี้การ์ด กำลังแบกลังมากมายมาวางกองไม่เป็นที่
"อย่ามาวุ่นวายในบ้านฉัน!"
"ในเมื่อคุณแม่ของคุณไม่ให้หนูกลับบ้าน งั้นหนูก็มีทางเลือกเดียว ต้องขนของตัวเองมาไว้ที่นี่"
"ฉันไม่อนุญาต! ขนไปทิ้งให้หมด!" เขาหันบอกทางลูกน้อง
"มะไม่ได้นะ มีแต่ของแพงๆ ทั้งนั้นเลย อย่ามายุ่งกับของคนอื่นสิ" เฟย์ปรี่ไปรุดนั่งข้างกองลังสีน้ำตาล สวมกอดมันแน่อย่างกับสิ่งของมีคุณค่าทางจิตใจ
"ออกไปหมด!" เสียงดุดันตะหวาดทางลูกน้อง ทำคนได้ยินเผลอสะดุ้งไปด้วย
"งั้นคุณก็ให้หนูไปอยู่ห้องอื่น ที่ตั้งกว้างใหญ่จะไม่มีห้องว่างเลยเหรอ" ร่างอรชรดีดตัวลุกมายืนจ้องหน้าหล่อกล้ากลัว
"เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร แค่แต่งงานมันไม่ได้แปลว่าจะมีสิทธิ์กับชีวิตฉัน!" มือหนาคว้าบีบเข้าเรียวแขนเล็ก รูปร่างน่าทนุถนอมแต่สำหรับเขามันน่ารำคาญต่อสายตา อยากจะทำลายให้แหลกกสะบั้นไม่เหลือซาก
"ตามกฏหมายแล้วสามีไม่มีสิทธิ์ทำร้ายร่างกายภรรยาได้ กรุณาเอามือของคุณออกจากแขนหนู!" ถึงจะเจ็บเธอก็จะกัดฟันต่อสู้ ลูกคุณหนูอย่างเธอไม่ใช่คนยอมแพ้ง่ายๆ
"ขู่?" โครงหน้าคมเอียงมองคนอวดเก่ง
"หนูแค่บอก!"
"งั้นฉันจะสั่งสอนเธอวิธีอื่นเอาไหม ที่ผัวเมียกันต้องทำยังไง!"
"คะคุณ! อย่าคิดอะไรเกินเลยเชียวนะ หนูแต่งงานกับคุณก็แค่ทำตามที่ผู้ใหญ่ตกลงกันไว้...แค่นั้น!" ดวงใจน้อยๆ กระตุกวูบ เมื่อเขาดันตัวเธอแนบผนังห้อง แค่แรงเพียงนิดหน่อย ร่างกายเธอก็ฝืนต่อต้านไม่ไหว
แล้วยิ่งมองเข้านัยน์ดวงตาดำสนิท มันชวนให้หวั่นกลัวจนเกินคาดเดา
"อยากตายเมื่อไหร่?" ลีอาห์ก้มหน้าลงส่งเสียงขู่ใกล้ใบหูบาง ลมหายใจร้อนระอุมันคือสัญญาณว่าเอาจริง
กลิ่นหอมอ่อนละทุนของสาวตีตื้นกระทบปลายจมูกใหญ่ กลับกระตุ้นความหงุดหงิดอีกครั้ง ให้เพิ่มแรงบีบเรียวแขนเล็กอีกระลอก
"ถ้าคุณฆ่าหนูตาย! คุณได้เป็นข่าวใหญ่แน่!"
"หมายความว่าไง" ร่างสูงขยับตัวก้มมองหน้าสวยที่ยังฝืนอวดเก่ง ยกเว้นแววตาสั่นระริกเหมือนกับลำตัว
"เมื่อวานเรื่องของคุณกับหนูมันออกข่าวแล้ว ขืนคุณฆ่าหนูเมื่อไหร่ ทุกคนต้องสงสัยแน่ว่าเป็นคุณ!"
"ทำบ้าอะไร!" เสียงเข้มตะหวาดดังลั่น เหวี่ยงให้คนตัวเล็กกว่ากระเด็นไปล้มใส่โซฟาหนังราคาแพง
มันร้อนผ่าวขึ้นหน้าหล่อจนต้องขบฟันกรามข่มอารมณ์ เพราะเขาออกคำสั่งให้บุพการีทุกคนรู้ ว่าเรื่องงานแต่งวิวาห์ต้องเก็บให้เงียบที่สุด
"คุณทำหนูเจ็บ!" เสียงหวานสั่นคลอน เหลือบมองเรียวแขนตัวเองเป็นรอยนิ้วแดงซ่าน เกิดมาเธอยังไม่ถูกใครทำร้ายสักนิดเดียว หรือแม้แต่บุพการีลงมือตีสักครั้ง
"เธอได้ตายเร็วสมใจแน่ ถ้ายังไม่เจียมตัว!"
"บ้า! บ้าที่สุดเลย!" กำปั้นน้อยฟาดลงใส่โซฟาด้านข้าง ยามที่คนเกรี้ยวกราดสบถเสียงทิ้งท้ายและเดินกลับเข้าในห้อง ทิ้งให้คนมองรู้สึกเจ็บใจตามหลัง
ช่วงเวลาต่อมา_
ณ ห้องประจำตำแหน่งเจ้าของสนามบินมีชื่อเสียงไกลทั่วโลก ร่างสูงสง่าชุดสูทสีทึบไล่อ่านเอกสารในแฟ้มจากรุ่นน้องคนสนิทของกลุ่ม
"ไม่ไปฮันนีมูนเหรอเฮีย แต่งเมื่อวานวันนี้ก็มาทำงานแล้ว" เดลต้าเอ่ยถาม ชะโงกตัวแทบจะข้ามมาอีกฝั่ง
"จำเป็น?" ทว่าคนบอกยังก้มหน้าสนใจเพียงงานสำคัญเท่านั้น
"เนอะ..คงไม่จำเป็นกับคนอย่างเฮียหรอก" เขาสนิทกับรุ่นพี่หนุ่มตั้งแรกจำความได้ อีกฝ่ายเยือกเย็นและไร้หัวใจสิ้นดีต่อทุกสรรพสิ่งบนโลก
"ว่างมากก็กลับไป"
"เดี๋ยวสิเฮีย เรายังไม่ได้เรื่องไปส่งคนที่แคนนาดาเลยนะ สรุปเฮียจะบินไปด้วยไหม"
"ไปคืนนี้" เสียงเข้มตอบราบเรียบ แค่ตวัดลายเซ็นต์นิดเดียวใส่แฟ้มเอกสารสำคัญ ก็เหมือนตัวช่วยเบิกทางในธุรกิจต่อ
สายตาคมเลิกขึ้นมองใบหน้าคนตั้งคำถาม ก่อนจะส่งยื่นแฟ้มมีดำคืนเจ้าของ ที่ตอนนี้ดูมีความอยากรู้จะเอ่ยออกมาอีก
"แล้วเฮียไม่บอกเมียหน่อยเหรอ ไม่บอกสักหน่อย?"
"ดูมึงอยากรู้มากกว่าปกติ" หัวคิ้วขมวดเป็นปมยุ่งรับสันจมูกโด่ง
"มะไม่แล้วเฮีย ไปก่อนดีกว่า พอดีไอปอร์เช่จะพาลูกไปตรวจสุขภาพ"
"อืม" โครงหน้าหล่อพยักรับรู้เล็กน้อย ปล่อยให้เดลต้ารีบหอบสิ่งสำคัญกลับไป
ร่างสูงบนเก้าอี้หมุนตัวหันมองหน้าต่างบานใหญ่ ดันเจอกับกรอบรูปภาพแต่งงานเมื่อวาน เจ้าสาวและเจ้าบ่าวไร้รอยยิ้มแห่งความสุข มือหนารีบจับมันคว่ำลงทันที
...........................
- ผู้เขียน
