เพนท์เฮ้าส์_
ทันทีที่ประตูบานใหญ่ถูกปิดลง ร่างสูงเดินเข้าภายในความมืด มีเพียงแสงสว่างของดวงจันทร์รอดผ่านชายผ้าม่านเล็กน้อย ปลายเท้าที่ก้าวเหยียบอย่างมั่นใจ ตอนนี้มันรู้สึกแปลกไม่ชินกับบรรยากาศ
"ดีจะตายไป" ลำคอหนาสถบเสียงหัวเราะ เดินตรงไปคว้าขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กระดกพรวด ทำอย่างว่าฤทธิ์ของมันจะช่วยยับยั้งเรื่องต่างๆ ในหัวสมอง
หลังจากที่เขาทะเลาะกับภรรยาครั้งใหญ่อีกรอบ ทั้งเธอและเขาก็ไม่ได้อยู่ร่วมโต๊ะอาหาร มันเกินกว่าจะมองหน้ากันติด แล้วเขาเองก็ลั่นวาจาควรเป็นคำไหนคำนั้น
ฝ่ามือหนาข้างซ้ายถูกยกขึ้นในความมืด แสงกระทบแหวนทองคำขาวเกิดสะท้อนเข้านัยน์ตาคู่ดำกริบ ทว่าตอนนี้มันไร้ความหมายหมดกระทั่งราคา
"บ้าอะไรกันว่ะ!!!" ร่างสูงทิ้งกายพิงโซฟาอย่างเดือดดาล คว้าขวดเครื่องดื่มกระดกรับรสขมเฝื่อนคอ มันช่างเข้าได้ดีกับผู้ชายไร้หัวใจเช่นเขา
"...." จัสตินกับเจษที่ยืนเฝ้าหน้าประตู ต่างมองหน้าไม
