5. ขย้ำให้แหลก
931 คำ
ช่วงค่ำ_
"คนของคุณเดลต้าส่งของขึ้นเครื่องหมดแล้วนะครับ เหลือแค่ของนายตามไปรอบหลังครับ" จัสตินรีบเข้ารายงานเจ้านายภายในห้องทำงาน อยู่ติดกับห้องนอนอีกทางนึง
"ดี" ร่างสูงในชุดนอนแขนขายาวสีดำสนิท ตัดผิวขาวสะอาดแข็งแกร่ง ไล่อ่านข้อมูลบางอย่างผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์
หลังจบมื้ออาหารเขาได้ส่งบุพการีกลับบ้านแล้ว ปล่อยภรรยาจอมน่ารำคาญครอบครองห้องนอนไปคนเดียว
"นายจะไปช่วงไหนครับ"
"เที่ยงคืนเตรียมรถไว้"
"ครับ แล้วคุณเฟย์ล่ะครับ จะให้พักอยู่ที่นี่หรือไปส่งบ้านก่อน?" ลูกน้องคนสนิทตัดสินใจถาม เพราะรู้ว่าเจ้านายคงไม่พอใจหากมีใครยุ่มยามในพื้นที่ส่วนตัว ยิ่งถ้าต้องเดินทางไปต่างประเทศหลายวัน
"ปล่อย" เขาตอบราบเรียบ เรื่องของเธอไม่ได้มีผลต่อความคิดสักนิด
"ครับนาย" จัสตินรีบก้มคำนับ ถึงจะเดินออกนอกห้องเพื่อไปตามคำสั่ง
ปึก!
"....." ร่างสูงจับแฟ้มเอกสารปิดลงทันที เมื่อเวลาผ่านหลายชั่วโมงกับการเคลียร์งานสำคัญ นิ้วมือยาวยกบีบนวดหัวตาคม เอนพิงพนักเก้าอี้เมื่อยล้า
เขายังพอมีเวลาอีกหลายชั่วโมงสมควรได้พักผ่อน ก่อนจะเตรียมตัวเดินทาง
"คือ?" ร่างสูงมุ่งเดินดุ่มก้าวขายาวเข้าห้องนอน แต่ในวินาทีแรกเห็นคือ ภรรยาจอมวุ่นวายแสร้งใส่ชุดเซ็กซี่สายเดี่ยวแดงฉ่า อวดเนินอกขาวเต่งตึงกับต้นขาเรียวบาง กำลังนั่งไขว้ข้างอยู่ท้ายเตียง
"หนูรอเอาใจสามีไม่ไหวแล้วค่ะ" คนบอกรีบขบงับขอบปากล่างยั่วยวน
"แน่ใจ?" ปลายเท้าแกร่งก้าวเหยียบบนพรมตรงพื้นขนาดใหญ่ มาหยุดตรงเบื้องหน้าร่างอรชร
"หนูคิดดีแล้วนะเนี้ยว่าคุณต้องชอบผู้หญิงเร่าร้อนบนเตียง แต่บอกไว้ก่อนเลยประสบการณ์หนูแน่นมากนะ" มือบางคว้าจับข้อมือหนา ตวัดปลายเล็บลากไล้ขึ้นไปหยุดตรงกล้ามแขน มันแน่นและแข็งแกร่งพาลก้อนเนื้อในอกเต้นตุ้มต่อม
"ดี" ว่าจบร่างสูงจับย่อตัวลงโน้มมาใกล้คนบนเตียง จนใบหน้าทั้งสองคนห่างกันไม่กี่เซนติเมตร รับรู้ถึงอุณหภูมิร้อนอุ่นกระทบปลายจมูกกันและกัน
"เริ่มยังไงก่อนดีคะ เสือแบบพี่ลีอาห์จะกินหนูอย่างไหนดี?"
"แน่นอนว่าฉันจะขย้ำเธอให้แหลกเลย"
"......" แล้วมันก็ผิดคาด เธอคิดว่าเขาจะไล่ตะเพิดออกนอกห้อง ซึ่งตอนนี้เขากลับมาโอบร่างอรชรจนเรือนร่างแนบชิดกล้ามท้องชาย หรือคืนนี้เธอจะไม่ได้นอนบนเตียงนุ่มแบบสบาย
"กลับที่ของเธอไปซะถ้าไม่อยากตาย!" เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นขู่ เขารวบเอาสิ่งมีชีวิตน่ารำคาญใส่แผงอกกว้าง รีบใช้ปลายเท้าแกร่งถีบเปิดประตูอ้ากว้าง
"คะคุณ! คุณจะให้หนูนอนข้างนอกไม่ได้นะ มันปวดตัวไม่สบายตัวเลย!" เธอถูกโยนลงใส่โซฟาตัวเมื่อคืน เขาไม่พูดพร่ำต่อรีบเดินกลับเข้าในห้องนอน แต่คราวนี้เธอควรจะรอให้ไฟปิดสนิทดีก่อนไหม แล้วค่อยกระโจนขึ้นใส่ให้คนนอนหลับไม่ลง
"หนาวก็หนาว รวยซะเปล่าแต่ไม่ทำห้องว่างๆ ไว้มั้ง!" ไม่ใช่ว่าเธอไม่จะสำรวจรอบเพ้นท์เฮ้าส์ จัสตินเป็นคนบอกเองว่าเจ้านายใช้งานทุกห้องเต็มหมดแล้ว แม้แต่ห้องรับแขกที่ตอนนี้อยู่ในช่วงปรุงไม่มีแม่บ้านเข้าทำความสะอาด
เฟย์คว้าเอาผ้านวมผืนเดิมขึ้นคลุมลำตัว นั่งจ้องเพียงแสงไฟตรงใต้ประตู ที่ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่ปิดสักที
ตึก! ตึก! ตึก! จนกระทั่งเธอลองเดินวนไปวนมาหน้าประตูห้อง ได้ยินเสียงภายในเงียบสนิท เลยค่อยๆ จับลูกบิดหมุนให้เบามือสุด ยกกสาวเท้าเล็กไร้เสียงกระทบบนพื้น
"ไม่น่าไปเร็วเลยเนอะ" คนมองหัวเราะในลำคอคิกคัก ยามเจอเจ้าของห้องหลับตาสนิทบนเตียงกว้าง
ร่างอรชรเลือกขยับตัวลงข้างเตียง ทำตัวให้ไร้เสียงเอนนอนซุกในผ้านวมเงียบๆ ทว่าแสงไฟจ้าสว่างเธอจะหลับลงได้อย่างไร
หมับ! ฝ่ามือหนาจับเข้าที่ลำคอระหงรวดเร็ว ทำร่างอรชรนอนแน่นิ่งไม่กล้าขยับตัว
"อย่าให้ฉันรำคาญเป็นครั้งที่สอง" เปลือกตาหนาเลื่อนมอง พบสิ่งมีชีวิตที่เขาไม่อยากอยู่ใกล้ กำลังส่งแววตาอ้อนวอนบางอย่าง
"หนูจะนอนเฉยๆ ก็ได้ แต่อย่าไล่ไปนอนบนโซฟาอีกนะ คนเคยเป็นออฟฟิศซินโดรมมันทรมาน" เสียงหวานเอ่ยบอก กระพริบตาปริบดั่งลูกแมวน้อยอ้อนเจ้าของ ขืนถ้าเถียงสู้ตอนนี้เธอคงตายจริง
"เรื่องมาก!" มือหนาปล่อยลำคอระหงเป็นอิสระ ตะแคงตัวกลับมานอนหงายมองเพดานสีขาวสว่าง ใช้ท่อนแขนแกร่งยกพาดหน้าผากกว้างแทน
"ปิดระบบชัตดาวน์เครื่อง!"
"....." เสียงของคนด้านข้างเอ่ยขึ้นแปลกประหลาด ทำร่างสูงเอียงหน้าไปมอง พบว่าเธอยกนิ้วจิ้มข้างขมับใกล้หางตากลม ถึงจะปิดเปลือกตาอัตโนมัติ
ทำเขารู้สึกลังเลหรือเธอต่างหากที่สติไม่สมประกอบ รีบกลับมามองเพดานเงียบสงัด พื้นที่ความเป็นส่วนตัวถูกคืบคลานด้วยเรื่องไร้สาระได้ยังไง?
"ต่อไปก็กรน..คอกฟิ้ว~"
.......................................................
- ผู้เขียน
