ไป่เสวียนถูกพาตัวออกไปโดยที่ฮ่องเต้ไม่ได้คัดค้านแม้แต่น้อย สีหน้าท่าทางของพระองค์ก็ยังเศร้าหม่นเหมือนวันแรกที่ได้ยินข่าวรัชทายาทจากไป ในวันนั้นเขาสั่งให้กรอกยาพิษไฉ่เล่ออิงและพี่สาวให้ตายตกไปตามกันในทันที
ทว่าทั้งหมดก็เป็นเพียงแค่การแสดง ซึ่งมันเหมือนตอนนี้ที่เขาต้องแสร้งทำเป็นทุกข์ใจ โศกเศร้าไม่ยอมเสวยพระกายาหาร ทำให้ผู้อื่นเห็นว่าเขากำลังเป็นทุกข์ กับการจากไปของโอรสอันเป็นที่รัก และพระเชษฐาที่กลายมาเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง เหตุการณ์หลายอย่างเกิดขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว เป็นธรรมดาที่สภาพจิตใจของผู้ประสบเจอจะต้องย้ำแย่
“ฝ่าบาทอย่าทรงกลัดกลุ้มไปเลย พระองค์ต้องดูแลตนเองให้ดี อย่าได้โศกเศร้าจนเกินไปเลย” ไทเฮาเอ่ยปลอบโอรสนอกไส้ ทว่าในใจกลับยิ้มหยันผู้ที่นั่งก้มหน้าในยามนี้
“เสด็จแม่ เหตุใดพี่ใหญ่ต้องคิดร้ายกับฉงอวี้ ลูกไม่เข้าใจเลย เขาไม่รักและห่วงใยเลยหรือ เห็นกันมาตั้งแต่เกิดเชียวนะ ไยถึงได
