ไฉ่เล่ออิง ยอดสตรีแห่งหอนางโลม

16. ใครรังแกใคร

ไป่เสวียนใช้สายตาคมดุจ้องคนตัวเล็กที่ยามนี้ก้มหน้าหงุด ไม่กล้าเงยขึ้นสบตาเขาเหมือนแต่ก่อน สร้างความประหลาดใจให้กับเขาเป็นอย่างมาก หรือว่านางจะไม่สบายถึงได้มีท่าทางเช่นนี้ ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยถามเสียงเครือก็ดังขึ้นมา

“ฮึก…ทะ…ท่านอาไม่สบาย ล…เล่ออิงเป็นห่วงเลยมาดู” หยดน้ำใสไหลลงมาอาบแก้มเนียน ทำเอาคนดุถึงกับหน้าเหวอ ปกติไฉ่เล่ออิงต้องตอบโต้เขาอีกอย่าง นางไม่เคยแสดงท่าทีอ่อนแอให้เห็นเลยสักครั้ง เหตุไฉนจึงหลั่งน้ำตาราวกับกำลังสูญเสียมารดาเช่นนี้ ดูไม่เหมือนไฉ่เล่ออิงที่เขารู้จักเลย

“หยุด! อย่ามาร้องไห้แถวนี้” คลายมือและดันนางออก

“ฮึก…ฮือฮือ…มันร้องเอง…ทะ…ท่านอาดุ…แหง๊!” คราวนี้หนักกว่าเดิมอีก ทำเอาไป่เสวียนถึงกับไปไม่เป็น เกิดมายังไม่เคยมีสตรีที่ไหนกล้ามาส่งเสียงร้องไห้ต่อหน้าเขาเลย ถ้าเด็กที่ตื่นกลัวก็ว่าไปอย่าง ทว่ามันไม่ใช่ไฉ่เล่ออิงผู้นี้แน่ ๆ หรือนางคิดจะใช้วิธีนี้รั้งเขาไว้ ทำให้เขารู้สึกผิดกระนั้นหรือ

“ถ้าเจ้าไม่หยุด ข้าจะ…ข้าจะไม่ให้เจ้ารักษา” ไม่รู้จะตั้งข้อแม้อันใด เลยหลุดปากออกมาเช่นนี้ ทว่ามันได้ผล คนตัวเล็กเงียบเสียงร้องแล้ว นางแค่สะอื้นเบา ๆ เท่านั้น

ใบหน้าหวานเปื้อนคราบน้ำตาเงยขึ้นสบตาเขา ปากล่างก็ยังยื่นออกมาอย่างน่าเอ็นดู ทำเอาอีกฝ่ายลืมตัวจนยกมือขึ้นมาลูบเกลี่ยน้ำตาออกให้ “อย่าร้อง ทำไมถึงขี้แยเช่นนี้ ไฉ่เลออิงที่ข้ารู้จักเข้มแข็งมิใช่หรือ ไยถึงเสียน้ำตาง่าย ๆ ฮึ” ไป่เสวียนไม่รู้เลยว่าการกระทำของเขามันอ่อนโยนแค่ไหน ทำเอาคนที่เฝ้าคิดถึงมานานโผขึ้นมานั่งคร่อมและกอดเขาเอาไว้ทันที

“ข้าคิดถึงท่านอา” บอกเสียงเครือดีใจ คนตัวโตถึงกับไปไม่เป็นอีกรอบ มันเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อเจอหญิงสาวก็ว่าได้

“ปะ…ปล่อยข้าไฉ่เล่ออิง เราคุยกันรู้เรื่องแล้ว ไยเจ้าถึงดื้อดึงเช่นนี้ ไร้ยางอายยิ่งนัก ข้าไม่เอา ยังจะมาตามตอแยอยู่ได้” ถ้อยคำหยามเหยียดยังคงมีอยู่เช่นเดิม ทว่าคราวนี้ใจแกร่งรู้สึกวูบไหวจนไม่กล้ามองหน้าคนที่ขยับออกมาจ้องเขา

“ท่านอาไม่เอา แต่ข้าจะเอา” ความดื้อรั้นของหญิงสาวยังคงอยู่ เมื่อถูกกระตุ้นจากคำพูดดูถูกของอีกฝ่าย คิดหรือว่าจะต่อต้านร่างกายเย้ายวนนี้ได้ ในเมื่อคนมันเคย ๆ กันแล้ว

“ไฉ่เล่ออิงเจ้าคิดจะ…อื้อ” ปากหนาถูกปิดลงด้วยจูบเร้าร้อน ลิ้นอุ่นสอดเข้าไปตวัดดูดดึงอย่างตั้งใจ พร้อมกับใช้ตัวเบียดเข้าหาเขา ทำให้เนินอกอวบอิ่มถูไถจนวาบหวิว

ด้านล่างนางก็ใช้สะโพกบดขยับขึ้นลง จนบางสิ่งตื่นขึ้นมาอย่างที่ต้องการ ไม่นานคนที่คิดจะต่อต้านก็อ่อนละทวย ยกมือขึ้นลูบตามแผ่นหลังสตรีที่อยู่บนตัว

ไป่เสวียนไม่อาจปฎิเสธความรู้สึกส่วนลึกของตนเองได้เลย เขาคิดถึงไฉ่เล่ออิงไม่น้อยไปกว่าที่นางเป็น เพียงแต่บางสิ่งที่อยู่ในใจมันทำให้เขาต้องคอยผลักไสและออกห่าง

หากมีคนรู้ว่าตนเลี้ยงดูสตรีไว้ในปกครอง ชีวิตนางคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่ ทว่ายามนี้ความต้องการและราคะที่เขาโหยหา มันมากกว่าจิตสำนึกที่คิดได้เสียอีก ทำให้ร่างกายเขาคล้อยตามนางจนถูกคนตัวเล็กกดร่องรักกลืนกินเจ้ามังกรตัวเขื่องไปแล้ว

“อื้อ…ท่านอาแน่นจังเลยเจ้าค่ะ” ฟังสิ่งที่นางเอ่ยเถิด นั่งคร่อมอยู่บนตัวเขา จับท่อนลำสอดใส่ด้วยตนเอง ช่างเป็นสตรีที่ไร้ยางอายเหลือเกิน ทว่าเหตุใดใจเขามันถึงได้ปลื้มปริ่มเพียงนี้

“อ่าาห์…ขยับสิ” บอกเสียงพร่า พร้อมกับกระตุกเชือกผูกปมบนเนินอกออก ทำให้ชุดนั้นร่วงหล่นไปกองที่เอวคอดทันที เผยเต้าอวบขาวที่เต่งตึงใหญ่จนล้นมือ หากไป่เสวียนสังเกตสักนิดเขาคงรู้ว่ามันโตกว่าเดิมและแน่นมือดีด้วย

ไฉ่เล่ออิงมองบุรุษอันเป็นที่รักแล้วก็ยิ้มกริ่ม ก่อนจะรั้งหัวเขาให้ซบลงมาที่เม็ดไตสีสด อีกฝ่ายก็เผยอปากอ้าดูดกินโดยไม่ต้องบอก เสียงครางของคนที่เริ่มขยับสะโพกจึงดังมาเข้าหู สร้างความรัญจวนให้กับคนฟังเป็นอย่างมาก ทำไมหนนี้เขาถึงรู้สึกมีความสุขนักนะ ราวกับรอคอยเวลานี้มานานแสนนาน

“อื้อ…ท่านอา…เล่ออิงเสียว” ครางบอกเมื่อริมฝีปากหนาขบเม้มดูดดึงเม็ดไตจนขึ้นสีแดงสด บางคราเขาก็ตวัดลิ้นรัวจนนางตัวสั่นสะท้าน คราวก่อนที่ทำกันเขาไม่เคยอ่อนโยนเลย ทำเพียงแค่จูบอย่างดุเดือดและอัดกระแทกเต็มแรง ทว่าหนนี้มันกลับต่างออกไป หรือเป็นเพราะนางคือผู้คุมบทรักเองกันแน่

สะโพกกลมกระดกขึ้นลงตามจังหวะ โดยมือมือใหญ่คอยประคองดันเข้าหาตัวตนของเขา อีกข้างไป่เสวียนใช้มันกอดรัดลูบไล้ขึ้นลงตามแผ่นหลังนาง ส่วนใบหน้าก็ยังจมอยู่กับเนินเต้าขาวอวบที่น่าหลงใหล บางครั้งก็ผละออกมาแนบริมฝีปากจูบดูดดื่ม โดยที่พวกเขายังอยู่ในท่านั่งเช่นเคย

“อ่าาห์…เร็วหน่อย…อาจะแตกแล้ว” ไป่เสวียนเอ่ยบอกเสียงกระเส่า เมื่อบางสิ่งที่เก็บกักเอาไว้ตลอดสามเดือนกำลังจะทะลักออกมา ไม่ต่างจากคนตัวเล็กบนตัว ที่เร่งขยับกระดกก้นตนขึ้นลงกลืนกินมังกรที่มุดเข้าออกอย่างรัวเร็ว

ไม่นานทั้งสองก็เกร็งกระตุกโดยที่ใบหน้าหวานก็ยังจ้องอยู่ที่นัยน์ตาคมของอีกฝ่าย ที่ปรือเยิ้มไม่ต่างกัน

บางสิ่งบางอย่างวิ่งพล่านไปทั่วร่างก่อนจะมาหยุดที่ใจของทั้งคู่ โดยเฉพาะไป่เสวียน รู้สึกกังวลและมีความสุขไปพร้อมกัน

“พอแล้ว ขยับออกไป เจ้าได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วไม่ใช่หรือ” เอ่ยโดยไม่มองหน้า อันที่จริงสถานการณ์เช่นนี้มันควรเป็นคนตัวเล็กที่กล่าวมากกว่า ทว่าทำไมมันถึงกลายเป็นเขาที่ต้องพูดแทน

น่าขายหน้าชะมัด

“ยัง ของท่านอายังแข็งอยู่เลย มันคือการรักษานะเจ้าคะ เห็นหรือไม่ท่านอารู้สึกดีขึ้น ต้องทำอีกท่านจะได้ผ่อนคลาย”

ไป่เสวียนถึงกับตาโต นึกไม่ถึงว่าตนจะได้ยินประโยคเช่นนี้จากปากนาง มากไปกว่านั้นคือสะโพกกลมกำลังขยับกระดกขึ้นลงอีกแล้ว และนางยังยกเอาชุดขึ้นมาเพื่อเอาออกไปให้พ้นตัว ยามนี้เองที่เขาได้เห็นรูปร่างยวนตาอย่างชัดเจนอีกครั้ง

ดูเหมือนนางจะมีน้ำมีนวลมากขึ้น น่ารักและงามกว่าเมื่อก่อนด้วย ไม่เห็นแค่สามเดือนเด็กน้อยของเขาโตขึ้นอีกแล้ว เห็นเช่นนี้ใครมันจะไปอดใจไหวกันล่ะ คงมีแต่ตอบสนองไปก่อน แล้วค่อยมาคุยกันอีกทีละกัน

เมื่อห้ามไม่ฟัง ไป่เสวียนก็ปล่อยเลยตามเลย สลับกันปรนเปรอจนกระทั่งเสียน้ำไปหลายรอบจึงได้หยุด

เล่ออิงทิ้งร่างลงบนอกแกร่งในรอบสุดท้าย นอนหอบหายใจอย่างอ่อนแรง ไม่ต่างจากคนด้านล่างที่ได้ทาบทับนางเพียงรอบเดียว ที่เหลือสามรอบไฉ่เล่ออิงจัดการเองทั้งหมด

“อยากอาบน้ำ” นางบ่นพึมพำบนอกเขา

“ก็ไปอาบสิ ห้องน้ำอยู่ทางนั้น” บอกอย่างไม่ไยดี

“ลุกไม่ไหว ท่านอาพาไปที” เงยหน้าเอาคางเกย ส่งสายตาออดอ้อนจนคนตัวโตต้องหันหนี

“เรื่องมาก” ปากบ่น แต่เขาก็ลุกขึ้นทั้งที่มีคนตัวเล็กคาอยู่บนอก เพราะนางไม่ยอมปล่อยแขนออกจากคอเขา เลยต้องอุ้มกระเตงไปทั้งอย่างนั้น ไม่นึกฝันเลยว่าตนจะต้องมาทำอะไรเช่นนี้

เสียชาติเกิดจริง ๆ ไป่เสวียน

เขาพานางลงมาแช่บ่อทั้งอย่างนั้น และเล่ออิงก็ไม่ยอมขยับออกด้วย ยังคงนั่งบนตักเขาและกวักน้ำถูตัวให้ ริมฝีปากก็เผยยิ้มตลอดเวลา ทำเอาคนมองเผลอยิ้มตาม

“มีความสุุขมากหรือ” ถามในสิ่งที่สงสัย เขาไม่เข้าใจเหตุใดนางจึงปักใจกับเขาเพียงนี้ ทั้งที่มีบุรุษรูปงามมากมายเข้าหา ได้ยินว่าบางคนถึงกับจะยกให้เป็นฮูหยินเลยก็มี ทว่าไฉ่เล่ออิงกลับปฎิเสธ และให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนเท่านั้น

“มากเจ้าค่ะ” บอกแล้วก็ยิ้มจนตาหยี มือก็ยังลูบถูตัวให้เขา

“เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ได้ชอบเจ้า ทำไมถึงยังดื้อดึง” คำถามนี้มันไม่ได้คำตอบในทันทีเช่นคราแรก มือที่เคยสัมผัสลูบถูก็ชะงักไม่ต่างจากคนบนตัว แววตาที่เปล่งประกายหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด

“มันก็เรื่องของท่านอา เล่ออิงชอบท่านก็คือชอบ ไม่สนว่าท่านจะคิดเช่นไร ใจคนมันบังคับกันได้เสียที่ไหน” เอ่ยโดยไม่มองหน้าเขาเหมือนเคย มือเรียวจึงยื่นออกมาเชยคางนางให้สบตากัน ก้อนน้ำใสมันกำลังเอ่อล้นขึ้นมาจนไป่เสวียนรู้สึกใจหาย

“แต่ข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงที่ระบายความใคร่เท่านั้น อีกอย่างข้าไม่มีทางยกย่องสตรีชั้นต่ำให้มาอยู่ข้างตัว อย่าว่าแต่ฐานะอนุเลย ต่อให้เป็นสตรีอุ่นเตียงที่อยู่ใต้อาณัติข้า เจ้าก็ไม่คู่ควร” น้ำเสียงเขามันหนักแน่นจริงจังจนคนฟังใจเจ็บ

ไฉ่เล่ออิงสะอึกกับคำพูดของเขา นึกไม่ถึงว่าคนตัวโตจะเอ่ยถ้อยคำรุนแรงเช่นนี้กับตน แม้แต่สตรีอุ่นเตียงเขาก็ให้ไม่ได้งั้นหรือ ใจร้ายเกินไปแล้วฉีไป่เสวียน

ก้อนน้ำใสไหลแหมะลงบนผืนน้ำทันที พร้อมกับบางสิ่งที่ตีตื้นขึ้นมาจนจุกคอ นางไม่สามารถเอ่ยถ้อยคำใดออกมาได้ บุรุษอันเป็นที่รักช่างเย็นชาไร้ใจเหลือเกิน ทำไมคำพูดและการกระทำตอนอยู่บนเตียงมันถึงได้แตกต่างกันนักนะ

#หนีค่ะลูกสาว ไม่ต้องอยู่แล้ว