"พ่อเลี้ยง ปล่อยข้อมือฉันได้แล้วค่ะ ฉันบอกว่าฉันเดินเองได้" ปุณยวีร์พยายามดึงมือของสิงหราชออกจากข้อมือเล็กของตนเองเมื่อชายหนุ่มพาเดินขึ้นมาจนถึงบริเวณหน้าสำนักงานไร่
กลิ่นอาหารจากโรงครัวหอมไกลมาจนถึงบริเวณนี้ ทำให้ปุณยวีร์รู้สึกหิวข้าวขึ้นมา คงเพราะเมื่อเช้าทานอาหารเพียงน้อยนิด ทั้งรู้สึกเหนื่อยล้าจากการที่ยืนเก็บสตรอว์เบอร์รี่นานเกือบสามชั่วโมง
หญิงสาวไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำว่าแก้มของตนเองกลายเป็นสีแดงราวกับลูกตำลึงสุก แต่แม้จะตากแดดหลายชั่วโมงทว่าผิวขาวผ่องกลับไม่หมองคล้ำลงเลย สิงหราชหันมาจ้องมองใบหน้าสวยหวานของภรรยาที่มีเหงื่อแปดเปื้อนอยู่ทั่วกรอบหน้าสวย
แม้อยากจะช่วยซับเหงื่อออกให้แต่ก็ต้องหักห้ามใจ เขาไม่เข้าใจตนเองเลยว่าทำไมถึงได้มาใส่ใจเธอคนนี้มากถึงขนาดนี้
"นี่แค่แดดตอนช่วงเช้ายังหน้าแดงขนาดนี้ เจอแดดช่วงบ่ายฉันว่าเธอเป็นลมแน่ๆ" แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงปากร้าย ยังคงพูดจาดูหมิ่นดูแคล
